ديوان بيدل دهلوي

چون نگه پروازها جمع است در مژگان من
گر همه خوابيده باشم بالشم پرداشتست

تا تواني حرکتي انشا کن و در کار باش
پنجه بيکار هم خاريدن سرداشتست

نيست جز نامحرمي آثار اين زندان سرا
خانه زنجير يکسر حلقه در داشتست

در محيط انقلاب اعتبارات غنا
کشتي درويش ما گر نيست طوفاني بس است

از هجوم بهار آبله ام
جاده پنهان چو رشته در گهر است

سرمايه عذر طلبم از همه بيش است
در قافله اشک همين آبله پيش است

(بيدل) بادب باش که در پيکر انسان
گر رگ کند اظهار پري تشنه نيش است

زير فلک بکاهش دل ساز و صبر کن
در کارگاه شيشه گران جز گداز نيست

دل مصفا کردم و غافل که در بزم نياز
صاحب آئينه گشتن کار خودبين بوده است

غنچه گر ديديم و گلشن در گريبان ريختيم
عشرت سربسته از دلهاي غمگين بوده است

(بيدل) آن اشکم که عمري در بساط حيرتم
از حرير پردهاي چشم بالين بوده است

در هر کجا زمشت خس ما نشان دهند
آتش زن و بسوز مپرس آشيان کيست

کي سدره اشک شود دامن رنگم
گر کوه بود در دم سيلش پر کاهيست

فرش در دل شو که درين عرصه نفس را
از هرزه دوي خانه آئينه پناهيست

با دل جمع همان ميسوزم
شعله اينجا در اخگر زده است

تا رهي وا شود از قد دو تا
زندگي حلقه برين در زده است

سعي جاه آرزوي خاک شدن در سر داشت
موج از بهر فسردن طلب گوهر داشت

دل آزاد بپرواز خيالات افسرد
حيف از آن خانه آئينه که بام و در داشت

دل نه امروز گرفتست سر راه نفس
نشه در خم بنظر آبله ساغر داشت

گر بتحسين نگشايد لب ياران برجاست
در نيستان قلم معني ما شکر داشت

امن خواهي تشنه تشويش طبع کس مباش
خون فاسد روزگارش در خمار نيش رفت

سوخت دل در محفل تسليم و از جا برنخاست
شمع را آتش زسربرخاست از پا برنخاست

در تماشاگاه عبرت پر ضعيف افتاده ايم
بي عصا هر چند مژگان بود از ما برنخاست

پا بسنگ و دعوي پرواز ننگ آگهيست
نام هرگز جز در افواه از نگينها برنخاست

چون گرد درين عرصه عبث دست نيازي
تيغ ظفرت در خم ابروي شکست است