ديوان بيدل دهلوي

ثبات رنگ نکردم ذخيره اوهام
چو غنچه در گر هم گرد وحشت آه است

بعرض حاجت ما نيست عجز بي زنهار
زدست پيش فتاده است در دعا انگشت

نمي طپد دل خون گشته در غبار هوس
سراغ قهوه بجام شراب دشوار است

بوصل حيرت و در هجر شوق حايل ماست
بهوش باش که رفع حجاب دشوار است

بسمل شوقم و از شرم نگاه قاتل
همچو خون در جگر رنگ طپشهاي من است

زندگاني از نفس آفت بنا افتاده است
طرفه سيلي در پي تعمير ما افتاده است

تنگ کرد آفاق را پيچيدن دود نفس
گرنه دل مي سوزد آتش در کجا افتاده است

آرزو از سينه بيرون کن زکلفت ها برا
عالمي زين دانه در دام بلا افتاده است

در علاجم اي طبيب مهربان زحمت مکش
درد دل عمريست از چشم دوا افتاده است

اضطراب موج آخر محو گوهر ميشود
در کمين ما دل بيمدعا افتاده است

جامه آزادي آسان نيست برخود دوختن
سرور ازين آرزو در جمله اعضا سوزن است

طبع سرکش از ضعيفي ساتر احوال ماست
خنجر قاتل همان در لاغريها سوزن است

خواه هستي و اشمر خواهي عدم
نغمه ها در رهن مضراب فناست

بگذر از انديشه يوسف که در کنعان ما
يا نسيم پيرهن يا جلوه پيراهن است

لاله سودائيست (بيدل) ورنه در گلزار دهر
هر کجا داغيست چشمش با دل ما روشن است

در شرر آئينه اشيا گم است
ابتداي هر چه بيني انتهاست

غنچه را خنده و پرواز يکيست
بال ما در گره منقار است

توان زساده دلي گشت نسخه تحقيق
که خوب و زشت جهان در کنار آينه است

زنقشهاي بد و نيک اين جهان (بيدل)
دلي که صاف شود در شمار آينه است

خيال صيد لاغر انفعالي در کمين دارد
زشرم خون من خواهد عرق برد آب شمشيرت

گلاب از موج تلخي در کنار ناز مي غلطد
سخن را زيب ديگر ميدهد انداز دشنامت

خزاني کرد چرخ پخته کار اجزاي رنگت را
هنوز اميد سرسبزيست در انديشه خامت

هر که ديديم از تعلق در طلسم سنگ بود
يکشرر آزاده ئي از خود جدائي برنخاست

در هجوم آباد ظلمت سايه پر بي آبروست
مفت خود فهميد اگر اينجا همائي برنخاست

خوش نگون بختم که در محراب طاق ابروش
ديده ام را يکمژه دست دعائي برنخاست