ديوان بيدل دهلوي

(بيدل) ذخيره مژه شد بسکه روز وصل
در عرض حيرت تو زبان نظاره سوخت

کوهکن در تلخ کامي جوي شير ايجاد کرد
بر زبان تيشه گوئي نام شيرين بوده است

از شرر در آتش افتاده است نعل کوهسار
سنگ هم اينجا مقيم خانه زين بوده است

رنگ عجزم ليک با وضع خموشم کار نيست
در شکست بال دارم ناله گر منقارنيست

در تامل بيشتر دارد رواني شعر من
مصرعم از سکته جز شمشير لنگردار نيست

از کمين عيب جو آگاه بايد دمزدن
گوشهاي حاضران جز در پس ديوار نيست

اشک چشم گوهرم برق چراغ حيرتم
کوکبم يک غم را گر در خود طپيد سيار نيست

افتاده ايم در قدم رهروان بسست
ما را که همچو آبله پاي دونده نيست

زآتش رخسار که ساغر گرفت
خانه آئينه چو من در گرفت

آهنگ غروري چو شرر در سرم افتاد
تا چشم به پرواز کشودم پر من ريخت

مفهوم نگرديد که ما و من هستي
در خواب عدم اينهمه هزيان زچه تب داشت

در گلستانيکه داغ عشق منظور وفاست
جز دل فرهاد و مجنون هر چه کاري لاله نيست

پرتو هر شمع در انجام دودي ميکند
کاروان گر خود همه رنگست بي دنباله نيست

سرمه جوشانده است عشق از ما تظلم حرف کيست
در نيستانيکه آتش ديده باشد ناله نيست

آن خار خار جلوه که مائيم و حسرتش
در چشم آرزو همه مژگان شکست و ريخت

اشکي که در خيال تو از ديده ريختم
صد گوهر آبگينه عمان شکست و ريخت

سامان روزي از عرق سعي مشکل است
يعني در آبرو نتوان نان شکست و ريخت

کمان همت وارسته ناوکي داري
زهرچه در گذري حکم صافي شست است

زبس بخلوت حسن تو بار آينه است
نگاه هر دو جهان در غبار آينه است

ز زندگي همه گر رنگ رفته ئي داريم
بامتحان نفس در فشار آينه است

کدام صبح که شامي نخفته در بغلش
صفاي طينت امکان کدورت آميز است

نه گلشني است به پيش نظر نه دشت و نه در
بلندي مژه ات منظر خودآرائيست

دل از تکلف هستي جنون نمائي کرد
نفس در آئينه رنگ بهار سودائيست

دل گداخته دعوتسراي جلوه اوست
فروغ مهر نيفتد در آب دشوار است

همه بوهم فرو رفته اند و آبي نيست
مگو که غوطه زدن در سراب دشوار است