ديوان بيدل دهلوي

در گلستان خرام او زهر نقش قدم
رنگ و بوي گل کمين ساز اداي جستن است

عالمي سوخت نفس در طلب و رفت بباد
فکر شبگير رها کن که همنيت سحراست

در چنين عرصه که عامست پرافشاني شوق
مشت خاک تو اگر خشک فرو ماندتر است

دعوي عشق و سر از تيغ جفا دزديدن
در رگ حوصله خوني که نداري جگر است

خواب فهميده ئي و در قفس پروازي
باخبر باش که بالين تو موضوع پر است

هر کجا آينه دکان هوس آرايد
پر بتمثال منازيد نفس در نظر است

اينقدر يارب نفس را با که عزم سرکشيست
فرصت کار تأمل در جهادم رفته است

تاسواد انتخاب معنيم بيشک شود
مغز چندين نقطه در تدبير صادم رفته است

نقش پاي عافيت چون شمع پيدا ميکنم
در پي اين داغ اشک شعله زادم رفته است

کسي خريدار دل آگه درين بازار نيست
آه از عمري که در ننگ کسادم رفته است

دوش در راه خيالت عجز شوق آهنگ داشت
سعي جولاني که نازشها بپاي لنگ داشت

در گلستانيکه حيرت فرش جولان تو بود
چشم هر برگ گل آشوب از غبار رنگ داشت

بيتو از هر قطره اشکم ريخت رنگ ناله ئي
آرزو در پرده چشمم عجب آهنگ داشت

عمر همچون سايه در انديشه غفلت گذشت
تا نمودي داشتم آئينه من زنگ داشت

شبکه حسنش بود (بيدل) غارت انديش بهار
غنچه تا بيدار گشتن دامني در چنگ داشت

دي حرف خرامش بلبم بال گشا رفت
دل در برمن بود ندانم بکجا رفت

در ملک خيال آمد و رفت نفسي بود
اکنون خبر دل که دهد قاصد ما رفت

سايه اينجا پرتو خورشيد دارد در بغل
زنگ هم چون خلوت آئينه بي ديدار نيست

موج در آب گهر آئينه همواريست
دل اگر جمع شود کار هوس درهم نيست

غيرتت پرده غفلت بدل و ديده گماشت
تا تو پيدا نشوي آينه در عالم نيست

شرمي از آزار دلها کن که در ملک وفا
بهر ناموس مروت رنگ هم نشکستن است

راحت کجاست گر دلت از خويش رسته نيست
در آتشست نعل سپندي که جسته نيست

دل جمع کن بحاصل اسباب پرمناز
گل را حضور غنچه در آغوش دسته نيست

در کارخانه که شکست آب و رنگ اوست
کار دگر چو بستن دل دست بسته نيست

يارب چه سحر کرد تغافل که يار را
در لب شکست خنده بابرو اشاره سوخت