ديوان بيدل دهلوي

نيست (بيدل) بيقراريهاي آهم بي سبب
کز دل گرمم نفس را در ته پا آتش است

داغ شو زاهد که در آئين مرتاضان عشق
خاک گرديدن برآب افگندن سجاده است

بيقرارشوق (بيدل) قابل تسخير نيست
گر همه در بند دل باشد نفس آزاد است

دل در قدم آبله پايان که شکستست
اين شيشه بهر کوه و بيابان که شکستست

جز صبر بآفات قضا چاره نشايد
در ناخن تدبير نيستان که شکستست

گر موج ندارد تب و تاب نم اشکم
در چشم محيط اينهمه مژگان که شکستست

دل راز نگه دام هوس بر سر راهست
در مزرع غم ريشه اين دانه نگاهست

مشکل که شود وحشي ما رام تعلق
در خانه دل نيز نفس مرده راهست

رنگ پريده ايست زروي خزان ما
در بوته هاي غنچه اگر خورده زر است

يک روي گرم در همه عالم پديد نيست
خورشيد هم بکشور ما سايه پرور است

در عرصه ئي که رخش خرامت جنون کند
گل گر سوار رنگ برايد پياده است

روزي دو از هوس توهم اي وهم پرفشان
عنقا در آشيان مگس بيضه داده است

(بيدل) چو شمع بر خط تسليم خاک شو
اي پرشکسته در قفس آتش فتاده است

امل در مزرع ما ره ندارد
فسون ريشه دام دانه کيست

اي چيني اينقدر بطنين موي سر مکن
فغفور در اعاده ساز سفال رفت

دلم چو غنچه در آغوش عافيت تنگ است
زخواب ناز سرم چون گهر ته سنگ است

نميتوان طرف خوب و زشت عالم بود
خوشا طبيعت آئينه ئي که در زنگ است

اگر تو پاي بدامن کشيده ئي خوش باش
که غنچه را نفس آرميده در چنگ است

باين دوروزه نموديکه در جهان داريم
نشا ما عرق شرم و نام ما ننگ است

نزاکت خط شوخ تو در نظر داريم
بچشم ما رگ گل يکقلم رگ سنگ است

چو گفتگو بميان آمد آشتي برخاست
ميان کام و زبان نيز در سخن جنگ است

تا راه سلامت سپري محو عدم باش
آسودگي شيشه همان در دل سنگ است

آئينه بصيقل زن اگر حوصله خواهي
در قلزم تحقيق صفاي تو نهنگ است

ايمن مشو از خواهش خون ناشده در دل
موجيکه بگوهر نخزيده است نهنگ است

کفري بتر از غفلت خودبيني ما نيست
در عالم دين پيشگي آئينه فرنگ است