ديوان بيدل دهلوي

در تکلم از ندامت هيچکس آسوده نيست
جنبش لب يکقلم جز دست بر هم سوده نيست

پاس ناموس سخن در بي زباني روشن است
هيچ مضموني درين صورت نفس فرسوده نيست

در تماشائيکه بايد صد مژه بالا شکست
خواب غفلت چون نگه ما را بچشم ما شکست

درخم زلف چسان فرياد دل گردد بلند
اين شبستان سرمه دانها در گلوي ما شکست

کي غبار خاطر هر آسيا خواهد شدن
تخم ما چون آبله در زير پا خواهد شکست

نقش چندين جلوه در جمعيت دل بسته اند
بيخبر آئينه مشکن رنگها خواهد شکست

ما جنون آواره گان آشفتگي سر منزليم
در خم دامان زلفي گرد ما خواهد شکست

کو دماغ جستجوهاي کنار نيستي
موج ما هم در دل بحر بقا خواهد شکست

در جنونم موي سر سامان راحت چيده است
سايه بيدي سراپاي مرا پوشيده است

تا گل محرومي از گلزار وصلت چيده است
همچو شمع کشته در چشمم نگه خوابيده است

همچنان کز شير باشد پرورش اطفال را
شعله ها در پنبه داغ دلم پروردن است

اشک مجنونم زبان درد من فهميدني است
در چکيدنها مژه تا دامنم يک شيون است

در خموشي يکقلم آوازه جمعيت است
غنچه را پاس نفس شيرازه جمعيت است

لذت آسودگي آشفتگان دانند و بس
زلف را هر حلقه در خميازه جمعيت است

خاکساريهاي (بيدل) در پريشان مشربي
شاهد آشفتگي را غازه جمعيت است

ضبط بيباکيست در کيش جنون ترک ادب
بي گريبان دست من پاي برون از دامن است

در خيال آباد راحت آگهي نامحرم است
جلوه ننمايد بهشت آنجا که جنس آدم است

پادشاهي در طلسم سير چشمي بسته اند
کاسه چشم کدا گر پر شود جام جم است

در بناي حيرت از حسن تو ميبينم خلل
خانه آئينه هم برپا بديوار نم است

نامداريها گرفتاريست در دام بلا
(بيدل) انگشت شهانرا طوق گردن خاتم است

دارد جهان اقبال ادبار در مقابل
بر خودسري مچينيد هر جا سريست پائيست

آواره خيالات دل بر چه بندد آخر
گر عشق بي نياز است در حسن بيوفائيست

زين ورطه خجالت آسان نميتوان رست
چون شمع زندگي را در هر عرق شنائيست

در خورد سخت جاني بايد غم جهان خورد
ترکيب وسع طاقت معجون اشتهائيست

گوش تظلم دل زين انجمن که دارد
در گرد موي چيني فرياد سرمه سائيست