ديوان بيدل دهلوي

در حصول گنج دنيا از بلا ايمن مباش
نقش روي درهمش جز پيچ تاب مار نيست

از هوا برپاست (بيدل) خانه وهم حباب
در لباس هستي ما جز نفس يکتار نيست

دل فريبت ميدهد مخموري و مستي کجاست
در بغل تا چند خواهي داشت مبنائي که نيست

نتوان با همه وحشت زسر درد گذشت
فال اشکي که زند آبله در پاي من است

پنبه نه در گوش و واکش بي خلل
خانه آسودگي قفلش کريست

مرد را در خلق منصف زيستن
بر سپهر اوج غرت محوريست

چو دل روشن شود هستي غبار است
نفس در خانه آئينه رسواست

دارم زنفس ناله که جلاد من اينست
در وحشتم از عمر که صياد من اينست

هم صحبت بخت سيه از فکر بلندم
در باغ هوس سايه شمشاد من اينست

هر ناله برنگ دگرم ميبرد از خويش
در مکتب غم سيلي استاد من اينست

راحت شيشه در آغوش شکست است اينجا
صدف گوهر ما زخم طرب زاي دل است

بحر بر موج گهر حکم رواني ميکرد
گفت معذور که در دامن من پاي دل است

درد مشکل که ازين دايره بيرون تازد
آنچه در پاي شکست آمده ميناي دل است

(بيدل) از گرد هوس در قفس ياس مباش
زنگ آئينه ات افسون تمناي دل است

توان زساده دلي گشت نسخه تحقيق
که خوب و زشت جهان در کنار آينه است

صفاي دل طلبي ديده در خم مژه گير
نمد زگرد کدورت حصار آينه است

زنقش هاي بد و نيک اين جهان (بيدل)
دلي که صاف شود در شمار آينه است

بياض ديده يعقوب نااميدي نيست
در انتظار بهي داغ ما نمکسود است

هيچکس واقف نشد از ختم کار رفتگان
در پي اين کاروان هم آتشي افتاده است

دل بناداني مده (بيدل) که در ملک يقين
تخته مشق خيال است آينه تا ساده است

در پيچ و تاب گيسو تا شانه را عروسيست
سير سواد زنجير ديوانه را عروسيست

بازار وهم گرم است از جنس بي شعوري
در بزم خوابناکان افسانه را عروسيست

از لطف سرفرازان شادند زيردستان
در خنده صراحي پيمانه را عروسيست

زان ناله ئي که زنجير در پاي شوق دارد
فرزانه را ندامت ديوانه را عروسيست

در سينه بيخيالت رقص نفس محال است
تا شمع جلوه دارد پروانه را عروسيست