167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان بيدل دهلوي
آنجا که حلقه ميزنم از دل درون تر است
در پاي سوزنت گره رشته لنگر است
اشکي که بر سر مژه ئي سوخت گوهر است
در صيدگاه ما همه نخچير لاغر است
رنگ شکستگان پر و بال کبوتر است
تمثال عجز ناله زنجير جوهر است
باده ما را چو شبنم احتياج شيشه نيست
مشت خاشاکي که نتوان سوختن در بيشه نيست
شرم دار از معني لفظي که در انديشه نيست
که غافل از خروش موج درياست
که در خاک آنچه مي خواهي مهياست
بهر جا طبع روشن شد نفس کاست
مژه بر هم زدن ما صف محشر شکنيست
که نفس در جگرم بي خود نشتر شکنيست
اينقدرها برنميدارد گراني پشت دست
رنگ هم گر رود از خود پي سامان گلست
بال بلبل بنظر دارد و حيران گلست
بيش از زخم همان زحمت جوشن تيغست
مد احسان نفس در نظر من تيغست
با دلم تير نگاهش تا بمژگان آشناست
صافي آئينه با گبر و مسلمان آشناست
پاي بي آبله يکسر سر بي دستار است
حرص در سعي طلب آنچه ندارد عار است
شور هنگامه محتاج دماغ افشار است
خانه خورشيد را با فرش مخمل کار نيست