اسرار نامه عطار

خدا را چون خدا يک دوست کس نيست
که در خورد خدا هم اوست کس نيست

که دارد در همه آفاق زهره
که عرضه دارد اين نقد نه بهره

زهي وحدت که مويي در نگنجد
درآن وحدت جهان مويي نسنجد

زهي نسبت که در چل صبح ايام
بدست خويش بستي چينه بردام

زهي هيبت که گر يک ذره خورشيد
بيابد گم شود در سايه جاويد

زهي شربت که در خون مي زند نان
به اميد سقيکم ربکم جان

زهي فرصت که در عالم فروزي
به آه بي دلي عالم بسوزي

زهي مهلت که چون هنگام آيد
به مويي عالمي در دام آيد

زهي وقتي که در وقت اسيري
جهاني را به سر مويي بگيري

زهي شدت که در حجت گرفتن
نه برگ خامشي نه روي گفتن

چو ما يک ساعتي باشيم در خاک
از آن زنگي نگه مان دار اي پاک

نداري دل که در دلداري ما
دمي دل سوزدت برزاري ما

تويي در ضمن سر عقل و جانم
چنين گوهر فشان زان شد زبانم

چو خلوت داشت پيش از وحي چل سال
امين وحي، وحي آورد در حال

ز مويش مشگ در عالم دميده
ز رويش نور برگردون رسيده

ز حضرت سينه پرنور او يافت
ز جنت در نماز انگور او يافت

نياري با عتاب کبريا تاب
اگر بي ما زني انگشت در آب

در انگشت قلم نابوده هرگز
ز تو اهل قلم را اين همه عز

ز عزت عقل و جان حيران بمانده
خرد انگشت در دندان بمانده

ترا چون چشمه خضرست در مشت
برآور چشمه از زير هر انگشت

گر انگشتي شود جبريل در پيش
بسوزد همچو انگشتي پر خويش

نه حلوا آنکسي در پيش دارد
که انگشتش درازي بيش دارد

عمر را گوي تا برخيزد از خشم
زند ابليس را انگشت در چشم

علي را گوي تا فرمان بري را
ببخش در نماز انگشتري را

سر انگشتي گر آيد در زمينت
ندارد آن زمان کس پاس دينت

تو قرآن خوان مباش اي دوست خاموش
اگر کافر نهد انگشت در گوش

بلال انگشت چون در گوش دارد
همه گفتار را خاموش دارد

خليل حق چو نامت مهر جان يافت
بهشتي نقد در دوزخ از آن يافت

سليمان گرچه با آن پادشاهيست
و ليکن در سپاهت يک سپاهيست

همه پيغامبران در مجلس تو
ولي جز حق نبوده مونس تو

حجاب راه عيسي سوزني بود
ترا در هر مقامي روزني بود

تويي در شب افروز انبياء را
تويي شمع حقيقي اولياء را

فتاده در ملايک بانک و غلغل
که تا ز آن سوي رآني بوک دلدل

دمي در عالم قدسي قدم زن
بگير آن حلقه را و برحرم زن

چگونه در قفس بلبل زند پر
از آن پاسخ بدان سان شد پيمبر

ز نور خويش را نابود ديدند
چه مي گويم در آتش دود ديدند

ز صحن خاک در يک طرف العين
برآمد تا فضاي قاب قوسين

فتاده غلغلي در عرش اعظم
که آمد صدر و بدر هر دو عالم

چو در نه پرده نيلي سفر کرد
وراي پرده غيبي گذر کرد

نکرد از هيچ جانب يک نظر او
رفيقي داشت در اعلا مگر او

چرا چندين غم شه پر گرفتي
که بانک لودنوت در گرفتي

اگر در قرب اين حضرت خرامي
بسوزي پر چه مرد اين مقامي

گذشت از نوبت قولا ثقيلا
تو بر در باش اکنون جبريلا

ترا در اندرون پرده ره نيست
که هر سرهنگ مرد بارگه نيست

پناه از حق طلب از پر چه جويي
سخن در سر رود از پر چه گويي

ز روح القدس چون برتر گذشت او
زهر چش پيش آمد در گذشت او

بقدر آنجا که مهتر را محل بود
زحل آنجا به نسبت در وحل بود

در آن قربت دلش پر موج اسرار
وزان دهشت ز فانش رفت از کار

همي چندان که چشمش کار مي کرد
دلش در چشم او ديدار مي کرد

در آن هيبت محمد ماند بي کار
محمد از محمد گشت بيزار