ديوان بيدل دهلوي

نغمه ها بيخواست مي جوشد زساز ما و من
حيرت آهنگيم در آهنگ ما آهنگ نيست

در محيط از خودنمائيها نمي گنجد حباب
گر نفس بر خود نبالد گوشه دل تنگ نيست

سکته صد مصرع مو جست تمکين گهر
در دبستان ادب سنجي تامل دنگ نيست

ازين محيط که در بي نمي است طوفانش
کسي که آب رخي برد گوهرش پاک است

چه وانمايمت از چشم بند عالم وهم
که خودنمائي آئينه در دل خاک است

حيرتم عمري باميد ندامت شاد داشت
جان کنيها ريشه ئي در تيشه فرهاد داشت

بيتو در ظلمت سراي جسم کي بودي فروغ
پرتو مهر تو اين ويرانه را آباد داشت

پيش ازان کانديشه دام و قفس رهزن شود
طاير ما آشيان در خاطر صياد داشت

بزده ام تا جلوه ئي نقب خرابيهاي دل
اين عمارت جاي خشت آئينه در بنياد داشت

ياد اياميکه در صحراي پرشور جنون
همچو موج سيل نقش پاي من فرياد داشت

صداي تست کزين کوه باز ميگردد
بناله رنج مکش در مزاج سنگ کريست

غفلت نواي حسرت ديدار نيستم
در پرده چکيدن اشکم ترانه ايست

در ياد عمر رفته دلي شاد ميکنم
رنگ پريده را بخيال آشيانه ايست

خاک غربت کيمياي مردم نيک اختر است
قطره در گرد يتيمي خشک چون شد گوهر است

موج شهرت در کمين خامشي پر ميزند
مصرع برجسته آهنگي زتار مسطر است

زشتي اعمال دارد برق نفرين در بغل
شاهد حسن عمل را جوش تحسين زيور است

مرگ را در طينت آسوده طبعان راه نيست
آتش ياقوت (بيدل) ايمن از خاکستر است

خيرو شريکه داريد بر فضل واگذاريد
هر چند اميد عفو است در کيش ما گناهست

با عشق غير تسليم ديگر چه سرکند کس
در آفتاب محشر بي سايگي پناهست

دل گر نشان نميداد هستي چه داشت در بار
تمثال بي اثر را آئينه دستگاهست

اي شمع چند خواهي مغرور ناز بودن
اين گردن بلندت سر در کنار چاهست

خاک مرا مخواهيد پامال نااميدي
با هر سياه کاري در سرمه ام نگاهست

شستن مگر بخواند مضمون سرنوشتم
ناميکه من ندارم در نامه سياهست

خامشي در پرده سامان تکلم کرده است
از غبار سرمه آوازي توهم کرده است

از عدم ناجسته شوخيهاي هستي ميکنيم
صبح ما هم در نقاب شب تبسم کرده است