ديوان امير خسرو

خاک در تو صوفي بيزد به کلاه خود
خاک در ايشان هم تعظيم کله کرده

اي دوست، سر زلفت در سينه من بگشا
زنجير نه اين در را، سرهاست درين خانه

در خون منم، اي صنم، نشسته
وز عشق تو در الم نشسته

نو مرده فتاده بنده در عشق
در مذهب غم قديم گشته

اي در دل من چو جان نشسته
در سينه درون نهان نشسته

هستم ز برت که هست پيدا
در جامه چو مي در آبگينه

در خانه هر خورشيدوش گلگونه تر کرده خوش
خورشيد تيغ آتشين زنگار چرخش همنشين در

در بنا گوش تو سر در کرده زلف
کشتن ما مي کند تلقين همه

در شب هجران غمت با روي خويش
مي فشانم در سحر پروين همه

جان که در محنت بپروردم بخواه
دل که در خدمت فرستادم مده

تا نقش تو زمانه در پيرهن کشيده
در کارگاه گردون مه نيم کار مانده

بس که در سايه ديوار تو در فريادم
ز آه من سايه ديوار تو هم ناسوده

يار محمل راند، در ويرانه هجران بمير
نوح کشتي برد، ما را غوطه در طوفان مخواه

در آفتاب همين ساقي است از رخ خويش
دگر صراحي و نقل و شراب در سايه

نرگسش در طاق ابرو خفته مست
مست در محراب هرگز ديده اي

چه بانگ پاي اسپ است اين که در وجد؟
نوا در حلق خنياگر شکستي؟

جان دگري در تن نالان که بودي؟
کان نمکي در دل بريان که بودي؟

اي باد، حديث دلم آنجاش بگويي
در گوشه اي در گوش به تنهاش بگويي

از جعد ترش تن چو مويم
در تافته گشت موي در موي

در گذر براق تو خاک شد استخوان من
منتظر عنايتم، گر نظري در افگني

بسته موي توام، ور به تنم در نگري
موي در موي کني فرق و مرا بشناسي

هستم فتاده در غم برخاسته ز هستي
هيچ افتدت که گه گه در ديدن من آيي

دوش گفتي مردم چشم توام
وين زمان در چشم من در مي روي

عقل حوادث نپخت در پس نه پرده، زآنک
رخنه بال من است در فلک چنبري

اين زمانت که در کنار آمد
جز کمر هيچ در ميان ديدي؟