ديوان بيدل دهلوي

تنگناي شهر تاب شهرت سودا نداشت
گرد ما ديوانگان در دامن صحرا شکست

عمرها شد از دعاهاي سحر شرمنده ام
چين آهي داشتم در دامن شبها شکست

پيش ازان (بيدل) که هستي آشيان پيرا شود
نام ما بال هوس در بيضه عنقا شکست

ما بچندين کاروان حسرت کمين رهبريم
شمع در شبگير دود دل عجب تنها گذشت

بي نشاني در نشان پر ميزند هشيار باش
گر همه عنقا شوي نتواني از دنيا گذشت

بر غنا زد احتياج خست ابناي دهر
تنگدستي در عزيزان ماند ليک از ما گذشت

تا غبار خط بران حسن صفا پيرا نشست
يک جهان اميد در خاکستر سودا نشست

حسن در جوش عرق خفت از ترددهاي ناز
آب اين گوهر زشوخي بررخ دريا نشست

سربلندي خواهي از وضع ادب غافل مباش
نشه برميخيزد از جوشيکه در صهبا نشست

در دل ما چون شرار کاغذ آتش زده
داغ هم يک لحظه نتوانست بي پروا نشست

حسرت دل را زمينگيري نميگردد علاج
ناله در سير است (بيدل) کوه اگر از پا نشست

ياس کن خرمن که در کشت اميد زندگي
ريزش يک مشت دندان حاصل صد ساله است

در محبت پاس ناموس صبوري مشکلست
هر قدر دل واگدازد آبيار ناله است

تيره بختي در وطن ايجاد غربت ميکند
گرزچيني مود مدچينش همان بنگاله است

جز شکست رنگ گل چيني ندارد باغ وصل
در ميان ما و جانان بيخودي دلاله است

باد دامانت غبارم را پريشان کرد و رفت
سرمه ام در گوشه چشم عدم آرام داشت

عالمي را صيد الفت کرد رنگ عجز من
در شکست خويشتن مشت غبارم دام داشت

ياد آن شوقيکه از بي طاقتيهاي طلب
دل طپيدن نيز در راهت شمار گام داشت

ناله را روزيکه اوج اعتبار نشه بود
چون جرس (بيدل) بجاي باده دل در جام داشت

تا نفس باقيست در دل رنگ کلفت مضمر است
آب اين آئينها يکسر کدورت پرور است

فکر آسودن بشور آورده است اين بحر را
در دل هر قطره جوش آرزوي گوهر است

راز ما صافي دلان پوشيده نتوان يافتن
هر چه دارد خانه آئينه بيرون در است

در طلسم حيرت ما هيچکس را بار نيست
چشم قرباني کمينگاه خيال ديگر است

جهان سرخوش پستي فطرت است
هواهاست در هر سرو بام نيست

نکرد زندگيم يکدم از فنا غافل
زخود فراموشي من هميشه در ياد است