ديوان بيدل دهلوي

بفکر دل لبم از ربط قيل و قال گذشت
چسان نفس کشم آئينه در خيال گذشت

ز هيچ جلوه بتحقيق چشم نکشوديم
شهود آينه در عالم مثال گذشت

بفکر نسيه موهوم نقد نيز نماند
مپرس در غم مستقبلم چه حال گذشت

که دارد جوهر غرض اقامت
فلک تا ماه نو پا در رکابست

برو اي سايه در خورشيد گم شو
سياهي کرد نت داغ حجابست

گر بساط راحت جاويد بايد چيدنت
يک نفس مقدار در آئينه دل جابس است

عرض هستي گر باين خجلت کشايد بال ناز
گرد پروازت همان در بيضه عنقا بس است

در بساط دهر کم فرصت چه پردازد کسي
بهر خجلت گر نباشد حاجت استغنا بس است

حاجت سنگ حوادث نيست در آزار ما
موي سر چون کاسه چيني شکست مابس است

خجالت در مزاج بوي گل مي پرورد شبنم
بآن طرز سخن يعني نسيم برگ نسرينت

شکوه جلوه ات جز در فضاي دل نميگنجد
جهان پرگردد از آئينه تا خالي شود جايت

توان در موج ساغر غوطه زدا ز نقش پيشاني
بمستي گر دهد فرمان نگاه نشه پيمايت

فروغ شمع هم مشکل تواند رنگ کرداندن
در آن محفل که منع دور ساغر باشد ايمايت

هواخواه تو اکسير سعادت در بغل دارد
نفس بودم سحر گل کردم از فيض دعاهايت

تهي از سجده شوقت سرموئي نمي يابم
سراپا در جبين مي غلطم از ياد سراپايت

بي ادب بنياد هستي عافيت در بار نيست
غير ضبط خود شکست موج را معمار نيست

به هرزه بال ميفشان درين چمن (بيدل)
که هر طرف نگري جز در قفس وا نيست

از تاب و تب حسرت ديدار مپرسيد
در ديده چو شمعم نگهي پرزد و خس ريخت

دنباله دو قلقل ميناي رحيليم
اين باده جنون داشت که در جام جرس ريخت

تا بکي زير فلک داغ طفيلي بودن
نبري رنج در انخانه که مهماني هست

گر تأمل قفس بيضه طاوس شود
در شبستان عدم نيز چراغاني هست

خار خار حسرت ديدار طوفان ميکند
صد ني مژگان نگه در ديدها خواهد شکست

عقل اگر دربارگاه عشق مي لافد چه باک
بر در سلطان سر چندين گدا خواهد شکست

در شکست آرزو تعمير چندين آبروست
شبنم ايجاد است اگر موج هوا خواهد شکست

در بياباني که ناپيداست راه و منزلش
ميرود گرد من از خود تا کجا خواهد شکست