ديوان بيدل دهلوي

در خرابيها بساط خواب نازي چيده ايم
سايه گل کرد است تا ديوار ما افتاده است

بر کمر تا بهله آن ترک نزاکت مست بست
نازکي در خدمت موي ميانش دست بست

بگذر از اميد آگاهي که در صحراي وهم
چشم ما گرديکه خواهد تا ابد ننشست بست

تا بذوق گوهر مقصد توان زد چشمکي
در محيط آرزو يک حلقه گرداب نيست

در شبستان سيه بختي ز بس گم گشته ايم
سايه ما نيز بار خاطر مهتاب نيست

ديدها باز است و اسباب تماشا مغتنم
ليک در ملک خرد جز جنس غفلت باب نيست

شوخي تمثال هستي برنتابد پيکرم
آنقدر خاکم که در آئينه من آب نيست

(بيدل) آن برق نظرها آنچنان در پرده ماند
غافلان گرم انتظار و محرمان را تاب نيست

صاف دل هرگز غبار خويش ننمايد بکس
آنچه در آئينه روشن نه بيني زنگ اوست

سرگشتگان بنقش قدم خط کشيده اند
در کارگاه شعله جواله داغ نيست

در خور وارستگي مسند طراز عزتم
بال پروازم چو قمري فرش سنجاب من است

تا خيالش را ز تاريکي نيفزايد ملال
در شبستان سويدا شمع داغم روشن است

گر غبار خاطر شمعي نباشد در نظر
ميتوان صد صبح از خاکستر پروانه ريخت

ظالم از بيدستگاهي نيست بي تمهيد ظلم
در حقيقت اره شمشير است چون دندانه ريخت

روسياهي ماند هر جا رفت رنگ اعتبار
در حقيقت حاصل اين آبروها آتش است

نشه صهبا نمي ارزد بتشويش خمار
در گذر امروز از آبي که فردا آتش است

ثمر کينه دهد مهر بطبع ظالم
آتش است آنهمه آبي که نهان در سنگ است

دوري دامن وصل است بخود پيچيدن
غنچه گر واشود از خويش گلش در چنگ است

وحشتم در قفس بال و پرافشاني نيست
ساز پروانه اين بزم شرر آهنگ است

الفت فقر از هوس هاي غنايم بازداشت
خاک اين ويرانه در مغزم هواي بام سوخت

داغ سوداي گرفتاري بهشتي ديگر است
عالمي در بال طاوسم بذوق دام سوخت

کاش از اول محرم اسرار مطلب مي شدم
در مزاج ناله ام سعي اثر بدنام سوخت

جشم محروم از نگاهم مجمر ياس است و بس
داغ بيمغزي مرا در پرده بادام سوخت

کرد نوميدي علاج چشم زخم هستيم
عطسه صبحم سپندي در دماغ شام سوخت

سعي آبي از عريق ميريزد اما سود نيست
چون نفس در سوختنها آتش ما مبهم است