ديوان بيدل دهلوي

سير خرابات دلست آنجا که ميسائي قدم
غلطيده هستي تا عدم در لغزش مستانه ات

سعي تدبير سلامت هم شکست ديگر است
در علاج زخم خار از چين دامان چاره نيست

آگهي گردد و عالم شبهه دارد در کمين
تا نگه باقيست از تشويش مژگان چاره نيست

عمرها شد در کف رنگ حنا آئينه است
گر نيايد يادت از خون شهيدان چاره نيست

باز با طرز تکلف آشنا مي بينمت
جام در دست از عرق هاي حيا مي بينمت

اينقدر دام تأمل خاکساريهاي کيست
بيشتر ميل نگه در پيش پا مي بينمت

خون مشتاقان قدح پيماي نوميدي مباد
گردشي در ساغر رنگ حنا مي بينمت

چسم و کوه در دامان عمر و يکقلم جولان
با چنين گرانخيزي خوش سبک عيانيهاست

در دل آب باين رنگ چمن پيرا کيست
که رگ کوچه هر موج خيابان شده است

آنکه در انجمن ياد تجلي اثرش
تا نفس ميکشي انديشه چراغان شده است

باز گردون در عبير افشاني زلف شب است
سرمه خط که امشب نور چشم کوکب است

اين صيدگاه کيست که از جوش کشتگان
بسمل چون رنگ در جگر خون طپيده است

صورت نگار انجمن بي نيازيم
در شش جهت تغافلم آئينه چيده است

پرتو حسني چراغ خلوت انديشه شد
در دل هر دره صد خورشيد پنهان کرد و رفت

رنجها در عالم تسليم راحت ميشود
شمع از خار قدم سامان مژگان کرد و رفت

بود در طبع سحر نيرنگ شبنم سازئي
تنگي غفلت نفس را اشک غلطان کرد و رفت

سجده ريزي دانه را آرايش نشو و نماست
در طريق سرکشيها خاک گشتن هم فن است

اختياري نيست گردش از نظرها نگذرد
در تماشاگاه عبرت چشم ما پرويزن است

چشم برهم نه اگر آسوده خواهي زيستن
در هلاکتگاه امکان ربط مژگان جوشن است

چون در آئينه رنگش تماشا کرده ئي (بيدل)
گرش انسان کامل خواني از آداب نزديک است

ز کوچه ني و جولان ناله هيچ مپرس
مقام ناوک نازت در استخوان خاليست

در صفاي حيرتم محو است نقش کائنات
اين کتان گم گشته آغوش مهتاب من است

تا کمان وحشتم در قبضه وارستگيست
دورگرديها ز مردم تير پرتاب من است

نقاب بر نزدن هم قيامت آرائيست
فتاده در همه آفاق آتش سنگت

کشيده سعي هوس رنج دشت و در ورنه
رهي که پايتو نسپرده است هموار است