ديوان امير خسرو

نظارگيست چشم در اين چرخ مهره باز
اين کعبتين در خور آن نرد کرده ايم

شبها ز ذوق خاک درش در دهان کنم
در آب ديدگان نيازش فرو برم

در جستن شکوفه روي تو شد روان
بادي که از جواني خود بود در سرم

از در او مست بيرون آيم و در پيش خلق
چون گدايان توانگر خودنمايي ها کنم

ور شبي در کنج تاريکم ستد، در پيش او
خويش را زنده بسوزم، روشنايي ها کنم

بر هر صنمي رفتم، در هر پسري ديدم
ننشست کسي در دل چندانش که جا کردم

چون در آيي، نمي شناسم فرق
کين تويي در درونه با جانم

دو چشم چو بادامت در خواب بود دايم
بادام چنان چشمي در خواب نديده ست اين

رخت در چشم مشتاقان چنانست
که شربت در دهان روزه داران

ناليدن يعقوبيم در سنگ مي گردد همي
ديوار در رقص آورد اين نغمه داود من

برداشتم ره در عدم، بگذاشتم دل در برت
گه گه مگر يادآوري از يادگار خويشتن

شادمانيهاست از حسن و جواني در دلت
شکر آن را يک نظر در حال ناشادي بکن

هر که را دادند مستي در ازل
تا ابدگو «خيمه در ميخانه زن »

ور در صدف چناني کآرند روي در تو
آيينه هاي خود را آيينه جهان کن

گر در کشيد گردن خورشيد را دوال
جز در رکاب چون تو نگاري نمي توان

در هر دلي که در نرود دلبري بسوز
آتش به خانه اش که نشد ميهمان درون

عنان صبر شد از دست، در چه آويزم؟
که هيچ نتوان دست در عنان کردن

پاي برين ديده پر خون منه
بيهده در خون و دلم در مشين

مخور باده، آيينه در پيش دار
نظر در گلستان خود کن، ببين

در ره عشق از بلا آزاد نتوان زيستن
تا غمش در سينه باشد، شاد نتوان زيستن

من زوجود بي خبر خيل خيال در نظر
بهر به خواب در کشم، تشنگيم شود فزون

هر کسي در کعبه وصلت رسيد
من بمردم در ميان واپسان

اي لشکر مشتاقان در پيش رکاب تو
اي گردن سربازان در پيش دوال تو

بس که مويت در خيال من نشست
در خيالم کين منم با موي تو

گر همي خواهي در ديده کشندت خوبان
گفت خسروست که خاک در خسرو خان شو