ديوان بيدل دهلوي

(بيدل) بتو در هيچ مکان راه نبرديم
آئينه سرابست که تمثال تو دور است

در وادي سوق يقين صد طور موسي آفرين
خاکستري پروانه ئي محو چراغ ايمنت

هر جا برون جوشيده ئي خود را بخود پوشيده ئي
در نور شمعت مضمحل فانوسي پيراهنت

ما اسيران همچنان زنداني آن کاکليم
گر همه صد در زيک ديوار خندد شانه ات

ايدل ديوانه کارت باغم عشق اوفتاد
در چه مزرع کشت ذوق سينه چاکي دانه ات

(بيدل) از صبط نفس مگذر که در بزم حضور
شمع را گل ميکند بيتابي پروانه ات

بيمردمک از جوهر نظاره اثر نيست
در ظلمت زنگ آئينه پرداخت نورت

بگذار که در پرده مهلتکده جسم
طوفان نفسي راست نمايد بتنورت

در چشم کسان چون مژه تا چند خليدن
کم نيست سياهي که نمايند زتو دورت

با دلق کهن ساز که در ملک تعين
عريان نکند پوشش سنجاب و سمورت

(بيدل) چه کمال است که در عالم ايجاد
دادند همه چيز و ندادند شعورت

عمرها شد که بتقويم شرف مينازد
سال و ماه همه در سايه ماه و سالت

سايه را وهم بقا در عجز خوابانيده است
ورنه يک گام از خودت آنسو جهان کبرياست

شبنم اين باغ مژگاني ندارد در نظر
گر تو برخيزي زخود برخاستنهايت عصاست

خيرها را جلوه شر ميدهد چرخ دورنگ
پشت کاغذ در نظر چپ مينمايد نقش راست

اين جمله دلايل که زتحقيق تو گل کرد
در خانه خورشيد چراغان نجوم است

بي وضع ملايم نتوان بست ره ظلم
ديوار و در خانه زنبور زموم است

در خاکدان دهر مچين دستگاه ناز
گل بر سر مزار چه دستار بستن است

(بيدل) مباش غره تحصل مدعا
در مزرعيکه خوشه همان بار بستن است

حيرتم در جلوه اش آهسته مي گويد بگوش
اينکه آغوش وصالش ديده ئي خميازه است

طاير ما را چو مژگان رخصت پرواز نيست
آنچه در آغوش بالش ديده ئي خميازه است

اين انجمن چو شمع مپندار جاي ماست
هر اشک در چکيدنش آواز پاي ماست

در آتش افگنند و نناليم چون سپند
خودداري ئي که عقده بال صداي ماست

در قيم جسم ساز سلامت چه ممکن است
اين خاک سخت تشنه آب بقاي ماست

از فقر سرمتاب کز اسباب اعتبار
کس آنچه در خيال ندارد براي ماست