ديوان بيدل دهلوي

اضطراب نبض دل تمهيد آهنگ فناست
شعله در هر پر فشاندن اندکي از خود جداست

هيچکس چون ما اسير بي تميزيها مباد
مشت خاکي در گره داريم کاين آب بقاست

خاک گشيتم و غبار ما هواي در نيافت
آنکه بر خميازه حسرت ميکشد آغوش ماست

بند بندم فکر آن موي ميان در هم شکست
ناتواني هر کجا زور آورد زور آزماست

رهروان تمهيد پروازي که مي آيد اجل
دودها از خود برون تازي که آتش در قفاست

دو عالم در نمک خفت از غبارم
هنوزم شور مستي ناتمام است

دل از هستي نمي چيند فروغي
نفس در کشور آئينه شام است

تيغ عبرت در بغل دارد هواي باغ دهر
چون شفق گرديکه بال افشانده اينجا بسمل است

غير را در عالم وحدت نگاهان بار نيست
کاروان وادي مجنون غبار محمل است

همچو صحرا با همه عرياني و آزادگي
نقد چندين گنج در کنج ردايم بسته است

کاش ابرامي درين محفل بفريادم رسد
بي زبانيها در رزق گدايم بسته است

در دوستان شکايت هنگامه گرم دارد
هر جا خموشي ئي هست از شکوه بيدماغيست

فيض نظر کيست که در گلشن امکان
هر برگ گل امروز کف دست کليم است

بر صاف ضميران بود آشوب حوادث
صد موج کشاکش بسر در يتيم است

حيران طلب مايه تمييز ندارد
در چشم گدا شش جهت آثار کريم است

از وهم مپرسيد که انديشه هستي
در خانه خورشيد مرا سايه نشين داشت

عمريست که در بند گداز دل خويشيم
ما را غم ناصافي آئينه برين داشت

چون سايه بجز سجده مثالي ننموديم
همواري ما آئينه در رهن جبين داشت

در قد دو تا شد دو جهان حرص فراهم
زين حلقه کمند امل آرايش چين داشت

انديشه در نزاکت معني کمال داشت
حسن فروغ مهر نقاب هلال داشت

دل رفت از برم بفسون هواي وصل
اين غنچه در کشودن آغوش بال داشت

غارتگر بهار نشاطم شگفتگيست
تا غنچه بود دل چمني در خيال داشت

(بيدل) هزار جلوه در آئينه ات گذشت
آن شخص کو که اينهمه عرض مثال داشت

تا توانائيست اينجا دست ناگيراکر است
نقد اين راحت قضا در پنجه شل ريخته است

ياران بتلاش من مجهول بخنديد
او در بر و من دربدر آخر چه شعور است