ديوان بيدل دهلوي

خلقي بداغ بيخبري غوطه خورده است
من هم چو شمع خفته ام آتش بسر در آب

هنر با هل حسد ميدهد نتيجه عيب
زجوهر است در ابروي تيغ چين غضب

بساط زلف شود چيده در دميدن خط
بچاک سينه صبح است چين دامن شب

گوهر چه عرض موج دهد در دل صدف
دارد لب خموش بروي صدا نقاب

آتش وحشتم آنجا که برافروخته است
برق در اول پرواز نفس سوخته است

در هستي و عدم همه جا سعي مطلبي است
از ريشه زير خاک تلاش ثمر نرفت

بر شعله ها زپرده خاکستر است ننگ
کاوارگي سريست که در زير پر نرفت

در کوچه سلامت دل پا شمرده نه
زين راه بي ادب نفس شيشه گر نرفت

گوهر اميد ما قعر توکل کرده ساز
کشتي تدبير در موج رضا افتاده است

شمع و چراغ مجلس تصوير حيرت است
در آتشيم و آتش ما را زبانه نيست

طبع فسرده شکوه همت کجا برد
در خانه آتشيکه توان زد بخانه نيست

جائيکه خامشان ادب انشاي صحبت اند
آئينه باش پاي نفس در ميانه نيست

خاک ميبايد شدن در معبد تسليم عشق
گر همه آبست اينجا بي تيمم پاک نيست

قاصد ز رموز جگر چاک چه گويد
در نامه عشاق دريدن خبري داشت

با لفظ نپرداختي اي غافل معني
تحقيق پري در نفس شيشه گري داشت

(بيدل) چقدر غافل کيفيت خويشم
من آينه در دست و تماشا دگري داشت

افسوس که در غنچه و بو فرق نکردم
دل رفت و من دلشده پنداشتم آهست

زان جلوه بخود ساخت جهاني چه توانکرد
شب پرتو خورشيد در آئينه ما هست

زندان جسد منظر قرب صمدي نيست
معراج خيالي تو و ره در بن چاهست

آن مشت غبارم که بآهنگ طپيدن
در حسرت دامان نسيمش پر و بال است

آمدم تا صد چمن بر جلوه نازان بينمت
نشه در سرمي بساغر گل بدامان بينمت

تا زنقش پاي گلگون بيستون داد سراغ
کوهکن را در نظر هر سنگ لعل بي بهاست

در طريق جستجو هر نقش پايم قبله ايست
غرقه اين بحر را هر موج محراب دعاست

معني آشفتگي (بيدل) ززلف يار پرس
نسخه فکر پريشان جمع در طبع رساست

زاهد کجا و طاعت يزدانش از کجا
در وضع سجده شيوه خاصش اراده است