ديوان بيدل دهلوي

خواهي نفس خيال کن و خواه گرد وهم
چيزي نموده ايم در آئينه حباب

در بزم عشق علم چه و معرفت کدام
تا عقل گفته ايم جنون ميدرد نقاب

در عالمي که ياد تو با ما مقابل است
آئينه ميکشد برخ سايه آفتاب

يک گره وار از تعلق مانع وارستگيست
موج اينجا آبله در پاست از نقش حباب

در محبت چهره زردي بدست آورده ايم
زين گلستان کرده ام برگ خزاني انتخاب

در دبستان تماشاي جمالت هر سحر
دارد از خط شعاعي مشق حيرت آفتاب

ميکنم گاهي بياد مستي چشمت شتاب
تا قيامت ميروم در سايه مژگان بخواب

امتياز جزو کل در عالم تحقيق نيست
هيچ نتوان کرد از خورشيد تابان انتخاب

عمرها شد در غبار وهم طوفان کرده ايم
چشمه آئينه موجي دارد از عرض سراب

از طلسم چرخ بي وحشت رهائي مشکلست
روزني در خانه زين نيست جز چشم رکاب

عشق را کرديم (بيدل) تهمت آلود هوس
در سواد کشور ما سايه دارد آفتاب

در ملايمتي زن زحاسد ايمن باش
که شعله را بخس و خار نيست جنگ دراب

اگر حقيقت انجام در نظر داري
زهر کجا گهرت ميرسد حباب طلب

زين بهارت آنچه آيد در نظر
عبرتي گرديده باشد بي نقاب

جز رواني نيست در درس نفس
سکته مي خواند زلکنت شيخ شاب

دل بسعي اشک در راه تو گامي ميزند
آتشي دارم که از بهر شگون ميگردد آب

بسکه سرتاپايم از درد تمنايت گداخت
همچو موجم در رگ و پي جاي خون ميگردد آب

هر گرا کردند راحت محرم احسان شب
چون سحر بر آه محمل بست در هجران شب

آسمان نشناخت موقع ورنه در تحرير فيض
بر بياض صبح ننوشتي خط ريحان شب

سطر آهي نارسا افتاد رنگ صبح ريخت
زان همه مشقي که کردم در دبيرستان شب

(بيدل) از يادش بترک خواب سودا کرده ايم
ورنه جز مخمل قماشي نيست در دکان شب

جائيکه شرم حسن تو آئينه گر شود
کس روي آفتاب نبيند مگر در آب

صبحي عرق بهار گذشتي درين چمن
هر جا گلي دميد فرو برد سر در آب

نتوان دم تبسم لعل تو يافتن
ياقوت زهره ئي که ندزدد جگر در آب

اجزاي دهر تشنه جمعيت دل است
هر قطره راست حسرت سعي گهر در آب