ديوان بيدل دهلوي

هر نگه در ديده من ناله است اما چسود
حلقه زنجير نوميد است از شيون دراب

کي توانم در دل سنگين خوبان جا کنم
من که نتوانم فرو بردن سر سوزن دراب

راه غربت عارفان را در وطن پوشيده نيست
گوهر از گرداب دارد هر طرف روزن دراب

ظاهر و باطن بگرد عرض يکديگر گم است
آب در گلشن نمايان است چون گلشن دراب

شب که شد جوش فغانم همنواي عندليب
در عرق گم گشت چون شبنم صداي عندليب

خط او بر صبح پنداري شبيخون نامه ايست
روي او فرديست گوئي در شکست شان شب

لمعه صبحي که ميگويند در عالم کجاست
اينقدرها خواب غفلت نيست جز برهان شب

راز درون آينه بر در نشسته است
بايد چو حلقه کرد ز بيرونش انتخاب

نامرادي صدف گوهر اقبال رساست
غوطه در جيب گدائي زن و شاهي درياب

بي پرده است حسن غنا در لباس فقر
دست رسا ز کوتهي آستين طلب

دل جمع کن ز بام و در عافيت فسون
آسودگي ز خانه بدوشان زين طلب

گلهاي اين چمن همه در زير پاي تست
اي غافل از ادب نگه شرمگين طلب

زين جلوه ها که در نظرت صف کشيده است
آئينه داري نفس واپسين طلب

دل در خور شکست باقليم انس تاخت
چيني همان بجاده مو رفت چين طلب

آفت هوش اسيران برق ديداراست و بس
ميزند رنگ گل آتش در بناي عندليب

در چمن رفتيم ساز ناله سيرآهنگ شد
جلوه گل کرد ما را آشناي عندليب

آه مشتاقان نسيم نو بهار ياد اوست
رنگها خفته است (بيدل) در صداي عندليب

فيض درياي کرم با حاجت ما شامل است
تشنگي اصليم ما را در نظر ميدارد آب

زندگاني هم نماند آنجا که افسرد اعتبار
در شکست رنگ گلها بال و پر ميدارد آب

در محبت گر هجوم گريه را اين قدرت است
عاقبت چون خشکيم از خاک برميدارد آب

تخته مشق کدورت ها مباش از اعتبار
تيغ در زنگ است (بيدل) هر قدر ميدارد آب

گر شود آن نرگس ميگون مقابل با شراب
ميشود چون آب گوهر خشک در مينا شراب

در کارگاه دل بادب باش و دم مزن
پرنازک است صنعت ميناگر حباب

پوشيده نيست صورت بنياد زندگي
آئينه بسته اند ببام و در حباب

ياران عبث بوهم تعلق فسرده اند
اينجاست چون نگه قدم از خانه در رکاب