ديوان بيدل دهلوي

بي کدورت نيست در کثرت صفاي وحدتم
تا بگلشن راه دارد صرف صد رنگ است آب

خانه داري داغ کلفت ميکند وارسته را
در دل آئينه (بيدل) سر بسر زنگ است آب

(بيدل) ز شوخ چشمي خود در محيط وصل
داريم چون حباب ز سر تا بپا نقاب

تا از ان پاي نگارين بوسه کرد انتخاب
جام در موج شفق زد حلقه چشم رکاب

صفحه گلش نبندد نقش رنگت در خيال
ساغر نرگس نبيند نشه چشمت بخواب

ناله را آسوده نتوان ديد در کيش وفا
به که کم گردد دعاي دردمندان مستجاب

در گلستانيکه رنگ از چهره من ريختند
گشت هر برگ خزان آئينه دار آفتاب

شبنم لطف کريمان جهان برقست و بس
غير آتش نيست در سرچشمه خورشيد آب

ديده در ادراک آغوش خيالت عاجز است
ذره کي يابد کنار بحر ژرف آفتاب

در عرق اعجاز حسن او تماشاکردني است
شبنم گل ميچکد آنجا ز ظرف آفتاب

ما عدم سرمايگان را لاف هستي نادر است
ذره حيرانست در وضع شگرف آفتاب

بسکه در نظاره مهر جمال او گداخت
موج شبنم ميزند امروز برف آفتاب

جانفشانيهاست (بيدل) در تماشاي رخش
چون سحر کن نقد عمر خويش صرف آفتاب

عجز پيري جرأتم را در عرق خوابانده است
نغمه از شرم ضعيفهاي اين چنگ است آب

کيست از کيفيت کسب لطافت بگذرد
در مقام شيشه سازيها دل سنگ است آب

تا نفس داري به بزم سينه صافان نگذري
اي بجرأت متهم آئينه در چنگ است آب

از کجا يابد کسي (بيدل) سراغ خون من
در دم شمشير نازش سخت بيرنگ است آب

بدل اگر برسي جستجو نمي ماند
تحير است در آئينه شوخي سيماب

نماند در دل ما خوني از فشار غمت
بغنچگي ز گل ما گرفته اند گلاب

غرور هستي او را فناي ما سست دليل
خم کلاه محيط است در شکست حباب

مکن ز خوان کرم شکوه گر نصيب نيست
که در محيط نگون ساغر آمده است حباب

نفس متاعي (بيدل) در چه لاف زند
بفربهي منگر لاغر آمده است حباب

احتمالات تميزش وهم چندين خير و شر
آفتابي در وبال تهمت راس و ذنب

محيط در غم آغوش بيقراري تست
دمي چو سيل درين دشت اضطراب طلب

هزار جلوه در آغوش بيخودي محو است
جهان شعور طلب مي کند تو خواب طلب