ديوان بيدل دهلوي

ز وضع اين بساط جنون انجمن مپرس
تهمت کش است صبح و گريبان در آفتاب

بگذر ز محرمي که درين عبرت انجمن
چون حلقه داغ گشت برون در آفتاب

جز باده نيست چاره دمسردي زمان
سرمازده چرا نه نشيند در آفتاب

برنميدارد دورنگي طينت روشندلان
در رگ موجش همان آبست رنگ خون آب

طبعم از آشفتگي دام صفاي ديگر است
در خور امواج باشد حسن روزافزون آب

وحدت از خودداري ما تهمت آلود دوئيست
عکس در آب است تا استاده بيرون آب

شرار کاغذ و پرواز ناز جاي حياست
دماغ عالم پا در رکاب را درياب

قضا در خلقت بيحاصلت نداشت غرض
جز اينکه رنگ جهان خراب را درياب

در آن بساط که شمع طرب شود خاموش
ز پنبه سر مينا برون فگن مهتاب

شهيد ناز تو در خاک بي تماشا نيست
ز موج خون چمني دارد از کفن مهتاب

محرمان وصل در خشکي نفس دزديده اند
خار ماهي را نباشد سبز گرديدن دراب

بوالهوس در مجلس مي ميشود طاوس مست
رنگهاي مختلف ميجوشد از روغن دراب

در ره ما از شکست شيشه هاي آبله
ميفروشد همچو جام باده نقش پا شراب

در سيه کاري سواد گريه روشن کرده ايم
صاف مي آيد برون از پرده شبها شراب

پيچ و تاب موج زلف جوهر انشا ميکند
گر نمايد چهره در آئينه مينا شراب

امتيازي در ميان آمد دورنگي نقش بست
کرد (بيدل) ساغر ما را گل رعنا شراب

در مقامي کز تماشايت گدازد هستيم
عرض خجلت دارد ايجاد عرق از آفتاب

از گداز من عيار عشق مي بايد گرفت
در عرق دارد جبين تا چشمه خورشيد آب

زندگي در قدر جمعيت نفهميدن گذشت
اي شعورت دور باش عافيت لختي بخواب

ز حرف و صوت جهان در خمار دردسرم
دگر چه جوشد ازين شيشه جز ترنگ شراب

در محبت گريه تدبير کدورتها بس است
گر غشي داري بصافي رهنمون مي گردد آب

همچو شبنم سير اشک ما بدامان هواست
در گلستان محبت واژگون مي گردد آب

فتنه طوفانست عرض رنگ و بوي اين چمن
در طلسم خاک حيرانم چه نيرنگ است آب

نشه روشندلي پر بي خمار افتاده است
از صفاي طبع دايم شيشه در چنگ است آب

چون گريبانگير شد يا موافق دشمن است
گر بپيچد در گلو يار تيغ يکرنگ است آب