ديوان بيدل دهلوي

بر فضولي تا کجا خواهي دکان ناز چيد
جز کشادوبست جنسي نيست در کف دست را

قول و فعل طينت بيباک در رهن خطاست
لغزش پا و زبان دارد تصرف مست را

حسن تا سرداد ابرو را بقتل عاشقان
قبضه شد انگشت حيرت در دهان شمشير را

بسمل موج ميم زخمم همان خميازه است
در لب ساغر کن اي قاتل نهان شمشير را

هر کرا چشم درين بزم کشودند چو شمع
ديد در نقش کف پا خط پيشاني را

در بزم وصالت که حيا جام بدست است
گر آب شود باده نابست دل ما

شخص نسيان شکوه سنج غفلت احباب نيست
تا فراموش بخاطرهاست در ياديم ما

يوسفستانست عالم تا بخود پرداختيم
در کف شوق انتظار کلک بهزاديم ما

دستگاه بي پر و بالي بهشت ديگر است
ناز مفروش اي قفس در چنگ صياديم ما

برين محفل نظر واکردنم چون شمع ميسوزد
تبسم در نمک خواباند اين زخم نمايان را

بي يار جاي يار نشان قيامت است
با باغ در خزان نفتد کار عندليب

بوي گلم برون چمن داغ ميکند
از ناله هاي در پس ديوار عندليب

جوهر از آئينه نتواند قدم بيرون زدن
موج را همچون نگه در چشم تر ميدارد آب

تا عدم از هستي ما قاصدي در کار نيست
هم بقدر رفتن خود نامه برميدارد آب

فقر صاحب جوهر آثار کمال عزت است
تيغ در هر جا تنگ شد بيشتر ميدارد آب

خون شدن سر منزليم از جستجوي ما مپرس
تاک ميداند چها در پيش دارد تا شراب

بهر منع ميکشيها محتسب در کار نيست
(بيدل) آخر رعشه مي بندد بدست ما شراب

خيال وصل تو پختن دليل غفلت ماست
کنان چه صرفه برد در قلمرو مهتاب

دريوزه چشم داريم از کاسه هاي طنبور
در حق ما بلند است دست دعاي مطرب

کيفيت بم و زير مفهوم انجمن نيست
در پرده تا چه باشد منظور راي مطرب

شور لب تو ما را نگذاشت در دل خاک
آتش به نيستان زد آخر هواي مطرب

در هر کجا نگاه پرافشاند روز بود
شوق تو داشت اينهمه سامان آفتاب

اي چيده نقش پاي تو دکان آفتاب
در سايه تو ريخته سامان آفتاب

از طلعت نقاب طلسم بهار صبح
در جلوه تو اينها کان آفتاب

در مکتبي که دفتر حسنت رقم زند
يک نقطه است مطلع ديوان آفتاب