ديوان بيدل دهلوي

نگردد همت موجم قفس فرسود گوهرها
برنگ دود در طوفان آتش مي زنم پرها

خطي در جلوه مي آيد زلعل مي پرست او
سزد گر آشناي سرمه گردد چشم ساغرها

اگر طالع بکام تست منشين ايمن از مکرش
زگردون زهر در زير نگين دارند اخترها

چو شبنم کشتي ما مانده در گرداب رنگ گل
نسيمي نيست تا زين ورطه برداريم لنگرها

باميد چکيدن دست و پائي ميزند اشکم
تنزل در نظر معراج باشد همت دون را

نه طرح باغ و نه گلشن فگنده اند اينجا
در آب آئينه روغن فگنده اند اينجا

نيست با حسنت مجال گفتگو آئينه را
سرمه ميريزد نگاهت در گلو آئينه را

در طپش گاه تمنا بي کمالي نيست صبر
عرض جوهر شد شکست آرزو آئينه را

دل اگر در جهد کوشد مفت احرام صفاست
هم بقدر صيقل است آب وضو آئينه را

راحت دل خواهي از عرض کمال آزاد باش
تا زجوهر نشکني در ديده مو آئينه را

تا زغفلت وارهي در فکر جمعيت مباش
تهمت خوابست مژگان بهم پيوسته را

عيش ترک خانمان از مردم آزاد پرس
کس نداند جز صداق در شکست شيشه را

در مقاميکه سخن آينه پرداز دل است
چون خموشي نفس سوخته شد جوهر ما

معني سرخط پيشاني ما نتوان خواند
چون شرر گم شده در سنگ پي اختر ما

کينه ما اثر جنبش مژگان دارد
نخليده است مگر در دل خود نشتر ما

خودفروشي همه جا تخته نموده است دکان
خواه در خانه نشين خواه ببازار برا

وصف لب تو گر دمد از گفتگوي ما
گردد چو گوهر آب گره در گلوي ما

اي در بهار و باغ بسوي تو روي ما
نام تو سکه درم گفتگوي ما

وفاق تخم ثباتي نکاشت در دل و دين ها
بحکم ياس دميديم ازين فسرده زمين ها

درين زمانه سر نخوتي کشيده بهر سو
زنقش خانه پا در هواي چنبر زين ها

چون شرر روز و شبم گردرم کم فرصتي است
گردشي در عالم رنگ است گردون مرا

زير دست التفات چتر شاهي نيستم
موي سر در سايه پرورد است مجنون مرا

تا حشر درين بزم محال است توان برد
خلوت زتو و عالم بيرون در از ما

بيتاب جنون در غم اسباب نباشد
دل زاد ره شوق بود ريگ روان را

ايمن نتوان بود زهمواري ظالم
در راستي افزوني زخم است سنان را