167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
آهنين پايي چو من در حلقه زنجير نيست
بيش از يک ناله در صد حلقه زنجير نيست
آب را در صلب گوهر بيمي از تغيير نيست
چون هوا يک لحظه افزون در حبابي بيش نيست
ورنه در تعمير دلها، درد کم از صاف نيست
در بهاران آبها در جويباران صاف نيست
نقطه شک در سراپاي کتاب عشق نيست
شکرلله تخم اميدي مرا در خاک نيست
کعبه حاجت روا در بسته از امساک نيست
هيچ دستي در جهان بالاي دست تاک نيست
دانه بي دام در وحشت سراي خاک نيست
نقطه را آسودگي در قرعه رمال نيست
نکهت گل تا بود در گلستان معلوم نيست
خون گرم لعل در کان بدخشان تو نيست
در جهان آفرينش سينه اي بي آه نيست
ورنه حرفي غير حرف پوچ در افواه نيست
در بساط آسيا يک دانه نشکسته نيست
در خزان و نوبهار اين گلستان افسرده نيست
در محيط آفرينش گوهر سنجيده نيست
در بساط آسمان اين کوکب سياره نيست
شير را در پرده شب از نيستان چاره نيست
آه در دل همچو جوهر ريشه در فولاد داشت
خنده ها در آستين هر غنچه تصوير داشت
نشأه انجام را در ساغر آغاز داشت
هر که در ايام دولت باري از دل برنداشت
خار در پيراهن از انديشه باطل نداشت
در وطن هر کس چو ماه مصر پيراهن نداشت
عمر من در فکر آزادي چو زنداني گذشت
آنچه ز ايام حياتم در پريشاني گذشت
مي رود دايم سراسر در خيابان بهشت
ره نمي باشد خزان را در گلستان بهشت
شبنمي بنگر چها از ديده بيدار يافت
گرد ما را هيچ کس در دامن صحرا نيافت
ورنه عريان مي توان در خانه زنبور رفت
تا تواني خاروخس در چشم دنيا کرد رفت
در زمين سينه ما خاکساران جا گرفت
آه جا در خاطر غمناک نتواند گرفت
در گلستانت دم سرد خزان خواهد گرفت
چون گرفتي، کين کس در دل نمي بايد گرفت
چون سپند آرام در محفل نمي بايد گرفت
در دل ياقوت خواهد برق غيرت در گرفت
کند در پرده مشق دلبري پوشيدن چشمت
در طلبکاري درد تو شتابي که مراست
با خيال تو حضوري که مرا در شبهاست
زود بر در زن ازان خانه که در بسيارست
ورنه در سينه غواص نفس بسيارست
در صدف گرد يتيمي به جبين گهرست
گر چه در جسم بود روح همان در سفرست
ديده آبله را هر مژه از نيشترست
هر چه در خانه آيينه بود، در نظرست