ديوان بيدل دهلوي

فضولي ميکنم در انتظار مهر تابانش
گرفتم پرده بردارد کجا تابست شبنم را

بوصل گلرخان نتوان کنار عافيت جستن
که در آغوش گل خون جگر آبست شبنم را

حيا بال هوس را مانع پرواز ميگردد
نگه در ديده (بيدل) موجه آبست شبنم را

تهي دستيم چون ساغر خدا را ساقيا رحمي
بروي بخت ما بکشا در گنجينه مينا

مقيم گوشه دل باش گر آسودگي خواهي
که حيرت ميشود سيماب در آئينه مينا

بهار نشه ام عيش دماغم باده صافم
مرا بايد نشاندن در دل بي کينه مينا

ادب کوشيد در ضبط خود و تعطيل شد نامش
بروز وصل ما ماند شب آدينه مينا

ندارد شور امکان جز بکنج فقر آسودن
اگر ساحل شوي در آب گوهر گير دريا را

دوام کلفت دل آرزو نخواهي کرد
در آينه دو نفس ديده اند دنيا را

بقدر جاه و حشم انفعال در جوش است
هما کجاست مگس ديده اند دنيا را

فيض ها ميجوشد از خاک بهار بيخودي
صبح فرش است از شکست رنگ در بستان ما

در تماشايت برنگ شمع هر جا ميرويم
ديده ما يکقدم پيش است از مژگان ما

از شهادت انتظاران بساط حيرتيم
زخمها واماندن چشم است در ميدان ما

سوخت پيش از ما درين محفل چراغ انتظار
ديده يعقوب ناياب است در کنعان ما

جهد ما مصروف يکسير گريبانست و بس
غير اين گرداب موجي نيست در درياي ما

دل مصفا کن سر از وسعت گه مشرب برار
آينه صيقل زدن سيريست در صحراي ما

يکنفس (بيدل) سري بايد نياز جيب کرد
غير مجنون نيست کس در خيمه ليلاي ما

از کدورت برنمي آيد مزاج کينه جو
بيشتر دارد همين زنگار در بر تيغ را

موج طوفان ميزند جوي بدريا متصل
جوهر ديگر بود در دست حيدر تيغ را

کو گوش کز چکيدن خونم نوا کشد
در کوچه هاي زخم غباريست ناله را

ساز محشر گشت آفاق از نگاه حيرتم
در ني مژگان چه فرياد است مفتون ترا

گر کماندار خيالت در زه آرد تير را
هر بن مو چشم اميدي شود نخچير را

مانع بيتابي آزادگان فولاد نيست
ناله در وحشت گريبان ميدرد زنجير را

گر کني با موج خونم همزبان شمشير را
ميکشم در جوهر از رگهاي جان شمشير را

اي فغان بگذر زچرخ ولامکان تسخير باش
چند در زير سپرکردن نهان شمشير را