ديوان بيدل دهلوي

همچون نفس بناي جهان بر تردد است
در منزليم و رنج سفر ميکشيم ما

اشک در غمکده ديدند ار ده قيمت
از بن چاه برار اين مه کنعاني را

باريابي چو بخاک در صاحب نظران
چين دامان ادب کن خط پيشاني را

غنچه سان بي در است خانه ما
بيضه گل کرد آشيانه ما

شوق در بيدست و پائي نيست مايوس طلب
چون قلم سعي قدم ميبالد از مژگان ما

وحشت ما زين چمن محمل کش صد عبرتست
نشکند رنگي که چينش نيست در دامان ما

يار در آغوش و نام او نميدانيم چيست
سادگي ختم است چون آئينه بر نسيان ما

در طپيد نگاه امکان شوخي ئي نظاره ايم
از غباري ميتوان ره بست بر جولان ما

مغتنم داراي شرر جولانگه آغوش سنگ
تنگي فرصت بغل واکرده در ميدان ما

عشق از مزاج ما بهوس گشت متهم
در شک گرفت نقطه وهم انتخاب را

امروز در قلمرو نظاره نور نيست
از بس خطت بسايه نشاند آفتاب را

فيض بهار لغزش مستانه برده ني است
در شيشه هاي آبله ميکن گلاب را

در طينت فسرده صفاها کدورت است
آئينه ميکند همه زنگار آب را

در خور اظهار بايد اعتباري پيش برد
او کريم آمد برون باري تو هم سايل برا

فسون جاه عذر لنگ سازد پرفشاني را
بغلطاني رساند آب در گوهر رواني را

چو گل در وقت پيري ميکشي خميازه حسرت
مکن اي غنچه صرف خواب شبهاي جواني را

چمن پرداز ديدارم زحيرت چشم آن دارم
که چون طاوس در آئينه گيرم پرفشاني را

فقر نخواست شکوه مفلسي از کداي ما
ناله بخواب ناز رفت در ني بوريا ما

در حرميکه آسمان سجده نيارد از ادب
از چه متاع دم زند (بيدل) بينواي ما

همان بهتر که عرض ريشه در خاک عدم باشد
برنگ صبح برق حاصل است اينجا دميدنها

سرشکم داشت از شوقت گداز آلوده تحريري
ببال موج بستم نامه در خون طپيدنها

گردون که داغش بادمه تا نشکند صبحم کله
در پرده روز سيه مي پرورد شام مرا

قيد هستي نيست مانع خاطر آزاده را
در دل مينا برون گرديست رنگ باده را

در کشاکشهاي نيرنگ خيال افتاده ام
دل جنون مي خواهد و آداب ميبايد مرا

زدست لطف و عتابت در آتش و آبم
بهشت و دوزخ ما کرده اند خوي ترا