ديوان بيدل دهلوي

در کارگاه امکان بي شبهه نيست فطرت
تمثال ميفروشد آئينه زائي ما

چون گل زباغ هستم ما هم فريب خورديم
خون داشت در گريبان رنگين قبائي ما

در راه او نشستيم چندانکه خاک گشتيم
زين بيشتر چه باشد صبر آزمائي ما

نقشي از پرده در دست گشاد دوجهان
هر شکستي که بود فتح نويد است اينجا

در جنون حسرت عيش دگر از بيخبريست
موي ژوليده همان سايه بيد است اينجا

طوفان نفس نهنگ محيط تحيريم
آفاق را چو آئينه در مي کشيم ما

زين عرض جوهريکه در آئينه ديده ايم
خط بر جريده هاي هنر مي کشيم ما

در وصل همکنار خياليم چاره نيست
آئينه ايم و عکس ببر مي کشيم ما

بهر جا عافيت رو داد نادان در تلاش افتد
دويدن ريشه گلهاي آزاديست طفلان را

اگر سوزد نفس از شور محشر باج ميگيرد
خموشيهاي اين ني در گره دارد نيستانرا

چو بوي گل لباس راحت ما نيست عرياني
مگر در خواب بيند پاي مجنون وصل دامانرا

عشق اگر در جلوه آرد پرتو مقدور را
از گداز دل دهد روغن چراغ طور را

سوختن در هر صفت منظور عشق افتاده است
مشرب پروانه از آتش نداند نور را

صاف و دردي نيست در خمخانه تحقيق ليک
دار بالا برد شور نشه منصور را

در طريق نفع خود کس نيست محتاج دليل
بي عصا راه دهن معلوم باشد کور را

نغمه هم در نشه پيمائي قيامت ميکند
موج مي تار است (بيدل) کاسه طنبور را

برق وحشت کاروان بي نشاني منزلم
در نخستين گام مي سوزم ره و فرسنگ را

سير باغ خودنمائيها اگر منظور نيست
سبزه بام و در آئينه ميدان زنگ را

شکوه از گردون دليل تنگ دستيهاي ماست
ناله در پرواز باشد طاير پربسته را

جوهر وارستگان مشک اگر ماند نهان
راه در چشم است گرد بر زمين ننشسته را

غنچه ها در بستر زخم جگر آسوده اند
اي نسيم آتش مزن دلهاي الفت خسته را

در ياد زندگي بعدم ناز ميکنيم
رنگ حناي رفته زچنگ خوديم ما

فکر وقار و خفت کس در خيال کيست
کم نيست گر ترازوي سنگ خوديم ما

تسخير حسن در خور حيرت نگاهي است
صيد عجب بدام نظر ميکشيم ما

عمريست در ادبکده وضع خامشي
از ناله انتقام اثر ميکشيم ما