ديوان بيدل دهلوي

نگردد هيچ کافر محو افسون غلط بيني
غبار خويش شد در جلوه گاهت چشم بند ما

کمين ناله ئي داريم در گرد عدم (بيدل)
زخاکستر صداي رفته ميجويد سپند ما

زمحفل رفتگان در خاک هم دارند سامانها
مشو غافل زموسيقار خاموشي نيستانها

زچشمم چون نگه بگذشتي و از زخم محرومي
جدائي ماند چون خميازه در آغوشها مژگانها

دران وادي که گرد وحشتم بر خويش ميبالد
رم هر ذره گيرد در بغل چندين بيابانها

باوج همتم افزود پستيهاي عجز آخر
که در خورد شکست خود بود معراج دامانها

چه شد گر تنگ شد بر بسملم جولانگه هستي
در آغوش پروامانده دارم طرح ميدانها

زعشق شعله خو برخاست دود از خرمن امکان
تب اين شير آتش ريخت (بيدل) در نيستانها

زبان در کام پيچيدم وداع گفتگو کردم
سخن را پرده رخصت بود بر بستن لبها

زهي نظاره را از جلوه حسن تو زيورها
رگ برگ گل زعکس تو در آئينه جوهرها

بآزادي علم شو دست در دامان کوشش زن
نسيم شعله پرواز دارد جنبش پرها

دل آگاه ناياب است (بيدل) کاندرين دوران
نشسته پنبه غفلت بجاي مغز در سرها

در نفس آئينه کرد سراغ ما گم است
ناله حيرت خرام ناتوانانيم ما

غير عرياني لباسي نيست تا پوشد کسي
از خجالت چون صدا در خويش پنهانيم ما

در تغافل خانه ابروي او چين ميکشيم
عمرها شد نقش بند طاق نسيانيم ما

زين وجودي کز عدم شرمنده ميگيرد مرا
گريه ام گر در نگيرد خنده ميگيرد مرا

در جهان انفعال از ملک ناز افتاده ام
دامن پاکي و دست گنده ميگيرد مرا

التفات عشق آتش ريخت در بنياد دل
سيل شد تردستي معمار اين ويرانه را

چه کشي زکوشش عاريت الم شهادت بي ديت
به بهشت عالم عافيت در جستجو بشکن درا

ندارد نامه من در خور پرواز مضموني
مگر رنگي ببندم بر پر و بال کبوترها

هجوم عجز سامان غرورم کم نميسازد
چو تيغ موج دارم در شکست خويش جوهرها

برنگي سوخت عشقم در هواي آتشين خوئي
که از خجلت به خاکستر عرق کردند اخگرها

با همه ياس اعتماد عافيت بر بيخوديست
تا کجا در خواب غلطد ديده بيدار ما

زاستغناي آزادي چه لافد موج در گوهر
بمعني تخته است آنجا دکان تر زبانيها

سري در جيب دزديدم زوهم خان و مان رستم
ته بالم برآورد از غم بي آشيانيها