ديوان بيدل دهلوي

درين محفل باميد تسلي خون مخور (بيدل)
بيا در عالم ديگر رويم اينجا نشد پيدا

گر اندکي کشد پاي طلب در وادي شوقت
که جسم اينجا سبکروحي کند تعليم جانها را

خاريم ولي در هوس آباد تعين
بر ديده دريا مژه چيده است خس ما

غبار ما بصحراي عدم بال دگر ميزد
فضولي در کجا انداخت يارب از کجا ما را

جنونها داشتيم اما حجاب فقر پيش آمد
زضبط ناله کرد آگاه ني در بوريا ما را

نفس دزديدنم در شور امکان ريشه ها دارد
زبان با موج ميجوشد لب خاموش ماهي را

نصيحت کارگر نبود غريق عشق را (بيدل)
بدريا احتياج در نباشد گوش ماهي را

کشت زار حسرتم کز تيرباران غمت
ريشه در دل ميدواند دانه پيکان مرا

گوي سرگردانم و در عرصه موهوم حرص
قامت خم گشته شد آخر خم چوگان مرا

گر شوم (بيدل) چو آتش فارغ از دود جگر
ميکشد خاکستر خود در ته دامان مرا

رنگ شوخي نيست در طبع ادب تخمير ما
حلقه ميسازد صدا را نسبت زنجير ما

مزرع بيحاصل جسم آبيار عيش نيست
ناله بايد کاشتن در خاک دامنگير ما

ارزوها در طلسم لاغري مي پرورد
خانه صياد يعني پهلوي نخچير ما

انتظار رنگ هاي رفته ميبايد کشيد
خامه نقاش مژگان ريخت در تصوير ما

درين دشت و در دام صياد نيست
رميدن گرفت است نخچير را

بوهم اينقدر چند خوابيدنت
برار از بغل پاي در قير را

زبان تاک تا دم ميزند تبخاله مي بندد
که برق مي نميگنجد مگر در خرمن مينا

تو اي غافل چرا پيمانه عبرت نميگيري
که عشرت جام در خون ميزند از شيون مينا

بخود باليدن گردون هوائي در قفس دارد
خلا ميزايد از کيفيت آبستن مينا

زبان شمع فهميدم ندارد غير ازين حرفي
که گر در خود توان آتش زدن مفتست محفلها

تسلسل اينقدر در دور بي ربطي نميباشد
گرو از سبحه برد امروز بر هم خوردن دلها

سوادنامه هم کم نيست در منع صفاي دل
غبار معني الفت مباشيد از عبارتها

در غبار گردش رنگم خرام نازکيست
اندکي از خويش رو تا بشمري گام مرا

اوج اقبالم حضور يک نفس راحت بس است
سايه ديوار دارد در بغل بام مرا

چاره سوداي من (بيدل) زچشم يار پرس
عشق در مغز جنون پرورده بادام مرا