ديوان بيدل دهلوي

در خموشي همه صلح است نه جنگ است اينجا
غنچه شود امن آرام بچنگ است اينجا

چشم بر بندگرت ذوق تماشائي هست
صافي آئينه در کسوت زنگست اينجا

در ره عشق زدل فکر سلامت غلط است
گر همه سنگ بود شيشه بچنگ است اينجا

شيشه ناداده زکف مستي آزادي چند
دامن نازپري در ته سنگست اينجا

در داغ دل نهان بود از رفتگان نشانها
اين آتش آگهي داد ما را زکاروانها

تنگي زبس فشرده است اين عرصه جدل را
ميدان خزيده يک سر در خانه کمانها

اين وادي غرور است فهميده بايدت رفت
در جاده است اينجا خواباندن سنانها

در بارگاه تعظيم اقبال بي نيازيست
تمييز پا و سر نيست منظور آستانها

تقليد فقر نتوان در جاه پيش بردن
بحر از گهر چه نازد بر راحت کرانها

در کنج خلوتيکه بلند است دست فقر
پيچيده ايم پاي بدامان بوريا

در طلب تا چند ريزي آبروي کام را
يک سبق شاگرد استغنا کن اين ابرام را

داغ بودن در خمار مطلب ناياب چند
پخته نتوان کرد زآتش آرزوي خام را

مگذر از موقع شناسي ورنه در عرض نياز
بيش از آروغست نفرت آه بي هنگام را

از تغافل تا نگاه چشم خوبان فرق نيست
نشه يگرنگست اينجا در دو صاف جام را

پرواز فطرت ما در دام بال ميزد
آزاد کرد فضلش از هر قيود ما را

در فکر حق و باطل خورديم عبث خونها
اين صنعت الفاظ است يا شوخي مضمونها

در خلق ادب ورزي خاصيت افلاس است
فقر اينهمه سامان کرد موسائي و قارونها

بر نيم درم حاجت صد فاتحه بايد خواند
هر جا در جودي بود شد مرقد مدفونها

تدبير تکلف چند بر عالم آزادي
معموره قيامت کرد در دامن هامونها

غواصي اين دريا بر ضبط نفس ختم است
در شکل حباب اينجاست خمها و فلاطونها

(بيدل) خبر خلوت از حلقه در جستم
گفت آنچه درون دارد پيداست زبيرونها

در فکر آن موي ميان ازبسکه گشتم ناتوان
مي چربدم صد پيرهن بر پيکر لاغر صدا

بناموس حيا دامان دل نتوان رها کردن
تو نور شمع فانوسي همان در بيضه پر بگشا

زهر نقش قدم واکرده اند آئينه ديگر
مژه خم کن زرمز خلوت تحقيق در بگشا

دليل بي نشان در ملک پيدائي نميباشد
سراغ ماکن از گردي کزين صحرا نشد پيدا