ديوان بيدل دهلوي

هوايت نکهت گل را کند داغ دل گلشن
تمنايت نگه در ديده خون سازد تماشا را

سخن تا در جهان باقيست از معدومي آزادم
زبان گفتگوها بال پرواز است عنقا را

رنج خمار تا نرسد در سراغ دوست
بستم سبوي آبله بر دوش نقش پا

مستانه مي خرامي و ترسم که در رهت
با رنگ چهره ام بپرد هوش نقش پا

در هر قدم زشوق خرام تو ميکشد
خميازه فغان لب خاموش نقش پا

(بيدل) زجوش آبله ام در ره طلب
گوهر فرش شد چو صدف گوش نقش پا

خواجه ممکن نيست ضبط عمر و حفظ مالها
جاده بسيار دارد آب در غربالها

عرض دين حق مبر در پيش مغروران جاه
سعي مهدي برنمي آيد باين دجالها

بي سبب در پرده اوهام لافي داشتم
شد نفس آخر بلب انگشت حيراني مرا

پر سبکروحم زفکر سخت جاني فارغم
چون شرر در سنگ نتوان کرد زنداني مرا

ميروم از خويش در انديشه بازآمدن
همچو عمر رفته يارب برنگرداني مرا

غير الفت برنتابد صافي آئينه ام
ميکند تا خار و خس در ديده مژگاني مرا

جلوه مشتاقم بهشت دوزخم منظور نيست
ميروم از خويش در هر جا که ميخواني مرا

آب بايد شدن از خجلت اظهار آخر
عرقي هست گره در نظر ژاله ما

در نه بيضه افلاک شگافي (بيدل)
تا بکام طپشي بال کشد ناله ما

عجز را گر در جناب بي نيازيها رهيست
اينقدرها بس که تا کويت رسد فرياد ما

نيست برق جانگدازي چون تغافلهاي ناز
بيش ازين آتش مزن در خانه آئينه ها

نيست در بنياد آتشخانه نيرنگ دهر
آنقدر خاکستري کائينه ئي گيرد جلا

زندگي محمل کش وهم دو عالم آرزوست
ميطپد در هر نفس صد کاروان بانک درا

قامت او هر کجا سرکوب رعنايان شود
سرو را خجلت مگر در سايه اش دارد بيا

داغيم چون سپند مپرس از بيان ما
در سرمه بال ميزند امشب فغان ما

پيداست راز سينه ما (بيدل) از زبان
يک پاره دل است زبان در دهان ما

محو شوقم بوي صبح انتظاري برده ام
سرده اي حيرت همان در چشم قرباني مرا

مد عمرم يکقلم چون شمع در وحشت گذشت
آشيان هم برنياورد از پرافشاني مرا

در بي زري زجبهه اخلاق چين گشا
هر چند آستين گره آرد جبين گشا