ديوان بيدل دهلوي

در گرفتاري بود آسايش عشاق و بس
آشيان از حلقه دام است مرغان ترا

غير جرم عشق در آزار ما آزردگان
حيله بسيار است خوي ناپشيمان ترا

حيرت حسني است در طبع نگه پرورد ما
شش جهت آئينه بالد گرفشاني گرد ما

ما بهستي از عدم پر بي بضاعت آمديم
باختن رنگي ندارد در بساط نرد ما

عالمي بر وهم پيچيده است مانند حباب
جز هوا نبود سري در زير اين دستارها

موجهاي اين محيط آخر گهر خواهد شدن
سبحه خوابيده است در پيچ و خم زنارها

بسکه در هر گل زمين ذوق تماشا خاک شد
ريشه مي آرد برون نظاره از گلزارها

فقر در هر جا غرور ياس سامان ميکند
کجکلاهي ميزند موج از شکست کارها

از ندامت سيرها در باغ عشرت ميکنيم
گل بسر داريم تا دستي بسر داريم ما

چون حباب اينجا متاع خانه برق خانه است
آه نتوان گفت آتش در جگر داريم ما

جرأت پرواز برق خرمن آسودگيست
يکجهان آشفتگي در بال و پر داريم ما

شور اين دريا فسون اضطراب ما نشد
از صفاي دل چو گوهر پنبه در گوشيم ما

گاه در چشم تر و گه بر مژه گاهي بخاک
همچو اشک نااميدي خانه بردوشيم ما

حسرت همه دم صيدخم قامت پيريست
گل در بر خميازه بود شاخ کمان را

دل جمع کن از کشمکش دهر برون آ
کين بحر در آغوش گهر ريخت کران را

از تنزلهاست گر در عالم آزادگي
چين پيشاني بياد دامن آيد مرد را

يک تغافل ميکند سرکوبي صد کوهسار
در سخن ميبايد از جا درنيايد مرد را

در مزاج دانه آماده است تأثير زمين
حيز کم پيدا شود گر زن نزايد مرد را

از ادب پروردگان ياد تمکين توايم
موي چيني ميفروشد ناله در کهسار ما

بوي گل مفت تامل هاست گروا ميرسي
نبض واري در نفس پر ميزند بيمار ما

خار غفلت مي نشاني در رياض دل چرا
مينمائي چشم حق بين را ره باطل چرا

(بيدل) آئينه معشوق نما در بر تست
اين نيازي که توداري نشود ناز چرا

چه دشت و درکه نکرديم قطع در پي فرصت
کسي نداد سراغ آهوي رميده ما را

مقيم گوشه نقش قدم شويم وگرنه
در که جلقه کند پيکر خميده ما را

خداوندا به آن نور نظر در ديده جابنما
بقدر انتظار ما جمال مدعا بنما