ديوان بيدل دهلوي

در خرقه گدايان جز شرم نيست چيزي
بهر چه اين سگي چند غريده اند بر ما

(بيدل) چه سحر کاريست کاين زاهدان خودبين
آئينه در مقابل خنديده اند بر ما

اين رشته تا به حشر مبيناد کوتهي
شمعي است در گرفته نامت زبان ما

در شعله زار داغ هوا نيز آتش است
اي باد صبح نگذري از بوستان ما

در گرد خيال تو سراغيست وگرنه
چيزي دگر از ما نتوان يافت پس از ما

در کوي ضعيفي که تواند قدم افشرد
اينجاست که دارد دهن شعله خس اينجا

دل چون نطپد در قفس زخم که بيدوست
کار دم شمشير نمايد نفس اينجا

در کوچه الفت دل صاف آينه دار است
غير از نفس خويش چه گيرد عسس اينجا

چون نقش پا ز عجز نگرديد روي ما
در سجده خاک شد سر تسليم خوي ما

گمگشتگان وادي حيرت نگاهيئيم
در گرد رنگ باخته کن جستجوي ما

چشم بند غفلت هستي تماشا کردنيست
دهر شور محشر است و پنبه در گوشيم ما

ياد ما (بيدل) وداع وهم هستي کردنست
تا خيالي در نظر داري فراموشيم ما

درشتي آنقدر در باغ امکان آبرو دارد
که جاي مغز پرورده است خرما استخوانش را

در آتشيم چو شمع از ضعيفي طاقت
که رنگ رفته نجسته است از حواشي ما

زنشه مي تمکين ما مگو (بيدل)
قدح در آب گهر زد ادب معاشي ما

اشاره دستگاه خاقان عيان زمژگان موي چيني
کشاد و بست در سليمان زپرده چشم مور پيدا

شرار کاغذ اگر در خيال بال کشايد
جنون بحکم وفا مجمري برآورد از ما

در انتظار رهائي نشسته ايم که شايد
بروي ما مژه بستن دري برآورد از ما

آتش زدند شب ورقي را در انجمن
کرديم سير فرصت آئينه خانه ها

در دامگاه قسمت روزي مقيديم
(بيدل) به بال ما گره افگند دانه ها

سعي روزي با بلاي بي امان جوشيدن است
بيشتر در گردش از باد تفنگ است آسيا

سنگ هم آئينه تحقيق صيقل ميزند
عمرها شد در تلاش رفع زنگ است آسيا

زخشکيهاي وضع عافيت تر ميشود همت
عرق ايکاش در دريا نشاند ساحل ما را

بسکه بر خود مي طپد از آرزوي ناوکت
ميکند در سينه دل هم کار پيکان ترا

در تماشايت همين مژگان تحيرساز نيست
هر بن مو چشم قربانيست حيران ترا