ديوان بيدل دهلوي

فرصت برق و شرر با تو حسابي دارد
امتيازي که نفس در چه شمار است اينجا

انجمن در بغل و ما همه بيرون دريم
بحر چندانکه زند موج کنار است اينجا

در چشم کس نمانده است گنجايش مروت
زين خانه ها چه مقدار تنگي گرفت جا را

از دست برد حاجت نم در جبين نداريم
آخر هجوم مطلب شست از عرق حيا را

تا زنده ايم بايد در فکر خويش مردن
گردون بي مروت بر ما گماشت ما را

دست در آستينم بي دامن غنا نيست
صبح است با اجابت نامحرم دعا را

منع پرواز خيالت در کف تدبير نيست
تا کجا جوهر نهد بر ديده گاه آئينه را

درشتيها گوارا ميشود در عالم الفت
رگ سنگ ملامت رشته جان بود مجنون را

رستن زدور کردون بي ميکشي محال است
دزديده ايم زمينا سر در پناه مينا

پاس رعايت دل آسان مگير (بيدل)
با هر نفس حسابيست در کارگاه مينا

مجو آوازه شهرت زآهنگ سبکروحان
صداي بال مرغ رنگ نبود در پريدنها

نگه در ديده حيران ما شوخي نميداند
برنگ چشم شبنم درد اين ميناست ديدنها

دو تا کرديم آخر خويش را در خدمت پيري
رسانيديم بار زندگاني تا خميدن ها

زرونق باز مي ماند چو مينا شد زمي خالي
شکست رنگ ظاهر ميشود در خون کشيدنها

زقطع الفت دلها حسود آسوده ننشيند
شود خميازه مقراض افزون در بريدنها

زهستي گر برون تازي عدم در پيش مي آيد
درين وادي مقامي نيست غير از نارسيدنها

طپيدن نفسم تار کسوت شوقم
که در هواي توبي تاب رشته اند مرا

در هجوم عاجزي آفت گوارا مي شود
ميشمارد مرغ بي پرواز شهپر تيغ را

چو شمعم از خجالت ره نورد نارسيدنها
بجاي نقش پا در پيش پا دارم چکيدنها

بسر برديم در شغل تأسف مدت هستي
رهي کرديم چون مقراض قطع از لب گزيدنها

زديم از ساز هستي دست در فتراک بيتابي
نفس ما را برنگ صبح شد دام رميدنها

زنيرنگ فسون پردازي الفت چه ميپرسي
تو در آغوشي و من کشته از دور ديدنها

در هر صفت تلافي غفلت غنيمت است
تاوان زچشم گير به تقصير خواب پا

در عرصه گاه عبرت چون رنگ امتحانيم
هرجاست دست و تيغي يازيده اند بر ما

انسان نشان طعن است در کارگاه ابرام
عالم سريشمي کرد چسبيده اند بر ما