ديوان بيدل دهلوي

ناموس راز فقر و غنا در حجاب ماند
دامن بچيدني نشکست آستين ما

خورشيد در کنار و بشب غوطه خورده ايم
آه از سياهي نظر دوربين ما

هيچکس در عالم اقبال فارغ بال نيست
رخش نتوان تاختن (بيدل) به پشت بامها

پيش توانگرمنشان پهلوي لاغر مگشا
دست بهر دست مده چشم بهر در مگشا

تا زيقينت بگمان چشم نپوشند خسان
بند نقاب سحرت در صف شبپر مگشا

تا نفتد شمع صفت آتش غارت بسرت
در بر محفل زميانت کمر زر مگشا

گر بخود افتد نگهت پشم ندارد کلهت
ننگ کلي تا نکشي در همه جا سر مگشا

ماتم هم در نظر است انجمن عبرت را
چشمي اگر باز کني بي مژه تر مگشا

کلبه مجنون چو صحرا از عمارت فارغ است
بام و در حاجت نباشد خانه زنجير را

ما تحيرپيشه گانرا اضطراب ديگر است
پر زدن در رنگ خون شد بسمل تصوير را

جسم کلفت خيز در زندان تعميرت گداخت
از شکستن قفل کن اين خانه دلگير را

عرض هستي در خمار انفعال افتادن است
گردش رنگ است ساغر مجلس تصوير را

نبست در بيداري موهوم ما بي حاصلان
آنقدر خوابي که کس زحمت دهد تعبير را

سهل نبود در محيط هر پاس اعتبار
آبروي چون گهر همراه سر داريم ما

فتنه ها از دستگاه زندگي گل کردنيست
از نفس صبح قيامت در نظر داريم ما

(بيدل) اندر جلوه گاه چين ابروي کسي
کشتي نظاره در موج خطر داريم ما

از خاک تو تا گرديست موضوع پرافشاني
در خواب عدم باقيست هذيان من و ماها

در چارسوي اوهام تا کي الم تنگي
بر گوشه دل پيچد يک دامن و صحراها

مبادا ديده يعقوب طوفان نمو گيرد
نکاري در سر راه تمنا انتظارم را

هوس در عالم ناموس يکتائي نميگنجد
سراغش کن زمن هر جا تهي يابي کنارم را

تجديد سحر کاريست در جلوه زار عنقا
صد گردش است و يک گل رنگ بهار عنقا

نايابي مطالب معدوم کرد ما را
ديگر کسي چه يابد در انتظار عنقا

در خاکدان عبرت غير از نفس چه داريم
پر روشن است (بيدل) شمع مزار عنقا

کمال از خجلت عرض تعين آب ميگردد
خوشا گنجي که در ويرانه دارد خاکبازيها

عيش ها غير تماشاي زيان کاري نيست
در خور باختن رنگ بهار است اينجا