ديوان بيدل دهلوي

زين قيل و قال در نفس واپسين کم است
خاموشي که ميدهد آخر جواب ما

ندارد حال ما انديشه مستقبل ديگر
که گم کرديم در آغوش دي امروز و فردا را

نه از موج نسيم است اينقدرها جوش بيتابي
تب شوق کسي در رقص دارد نبض دريارا

هر قدر افسرده گردد شعله از خود ميرود
در شکست بال پرواز دگر داريم ما

انفعال هستي از ما بر ندارد مرگ هم
خاک اگر گرديم آبي در نظر داريم ما

سجده بالينيم از سامان راحت ها مپرس
همچو اشک خودجبين در زير سر داريم ما

شوق ديدارم چه سود از خويش بيرون رفتنم
ديده يعقوبم و جا نيست در کنعان مرا

اي طلب در وصل هم مشکن غبار جستجو
آتشم گر زنده ميخواهي زپا منشان مرا

در شکست من بناي نااميدي محکم است
فکر تعميري ندارم تا کند ويران مرا

در غم آباد فلک چون خانه وهم حباب
نيست جز يکعقده تار نفس سامان مرا

همچو شبنم نيست در آشوب گاه اين چمن
گوشه امني بغير از ديده حيران مرا

در رهش چون خامه کار پستيم بالا گرفت
آنچه (بيدل) ناخن پا بود شد مژگان مرا

تخم اميدي بسوداي حضوري کشته ام
سبز کن يارب سر در جيب پامال مرا

در تب شوق آرزوها زير لب خون کرده ام
ناله جو شد گر بيفشارند تبخال مرا

در بيابانيکه ما فکر اقامت کرده ايم
ميرود بر باد مانند صدا کهسارها

در سر از شوخي نمي گنجد گل سوداي من
خم حبابي ميکند شور فلاطون مرا

کودم تيغي که در عشرتگه انشاي ناز
مصرع رنگين نويسد موجه خون مرا

داغ ياسم ناله را در حلقه حيرت نشاند
طوق قمري دام ره شد سرو موزون مرا

زگل مپرس که بو در کجا وطن دارد
نيافت مسکن ما هم سراغ مسکن ما

بمعراج دولت مکش رنج باطل
کجيهاست در هر قدم نردبان را

حسابيست در اتفاق دو همدم
عددهاست واحد زبان و دهان را

نفس دزديدنم طوفان خون در آستين دارد
گلوي شيشه ام بامي فرو برده است قلقل را

هوس گر چاکي از دامان عرياني بدست آرد
نيفتد در فشار تنگي از بند قبا اينجا

زساز الفت آهنگ عدم در پرده گوشم
نوائي ميرسد کز بيخودي نتوان شنيد اينجا

درين محنت سرا آئينه اشک يتيمانم
که در بيدست و پائي هم مرا بايد دويد اينجا