ديوان بيدل دهلوي

ما سبکروحان زقيد شش در تن فارغيم
مهره آزاد دل دارد بساط نرد ما

در سواد حيرت ازياد جمالت بيخوديم
روز و شب خواب سحر دارد دل شبگرد ما

نيست (بيدل) جز نواي قلقل ميناي مي
هيچکس در محفل خونين دلان همدرد ما

در آغوش خزان ما دو عالم رنگ ميبازد
زخود رفتن بچندين جلوه يکجا ميبرد ما را

بحضور زاويه عدم زده ايم بر در عافيت
که زمنت نفسي کسي نگدازد آتش سنگ ما

غبارانگيز شهرت نيست وضع خاکسار من
خروشي داشتم گم کرده ام در سرمه سائيها

مباش اي غنچه اوراق گل مغرور جمعيت
که اين پيوستگيها در بغل دارد جدائيها

چه کلفتها که دل در بيخودي دارد نهان (بيدل)
بود آئينه را حيرت نقاب بي صفائيها

حق است آينه اينجا خيال ما و تو چيست
که ديد سايه در آفتاب تاخته را

فلک در خاک پنهان کرد يکسر صورت آدم
مصور گرده مي خواهد از مردم گيا اينجا

اگر در طبع غيرت ننگ اظهار غرض باشد
کف پا ميکند سرکوبي دست دعا اينجا

بذوق داغ کسي در کنار سوختگي ها
چو شمع سوختم از انتظار سوختگي ها

زخود رميده شرار دليست در نظر من
بس است اينقدرم يادگار سوختگي ها

بغير عکس ندانم دگر چه خواهي ديد
اگر در آئينه بيني جمال يکتا را

سعي آرامت قفس فرسوده ابرام کرد
سر نمي دزدي زماني در پر بسمل چرا

تا بکي بي مدعا چون شمع بايد رفتنت
جاده خود را نسازي محو در منزل چرا

جود اگر در معرض احسان تغافل پيشه نيست
ميدرد حاجت گريبان از لب سائل چرا

بر سنگ زد زمانه زبس ساز آشنا
در سرمه گرد ميکند آواز آشنا

در درسگاه صنع زتعطيل ما مپرس
با شغل خامه نسبت خشکيست نال را

خارا حريف سعي ضعيفان نمي شود
صد کوچه است در بن دندان خلال را

عبرت آنجا کز مکافات عمل گيرد عيار
ناخني دارند در جنگ درودن داسها

اهل دنيا را به نهضت گاه آزادي چکار
در مزابل فارغند از بوي گل کناسها

پر کرده جزو لايتجزي کتاب ما
در انتظار نقطه کم است انتخاب ما

قسمت زتشنه کامي گوهر کباب شد
در بحر نيز دست زنم شست آب ما

بر ما ستيزه در حق خود ظلم کردن است
آتش تاملي که نگريد کباب ما