ديوان بيدل دهلوي

گرد عبرت در مزار يأس ميباشد کفن
چشم پوشيدن مگر از ما برد نباش ما

هر سري را کز رعونت گردن افرازد بچرخ
موکشان آرد قضا در راه جولان شما

سينه حاسد که در هم ميفشارد تنگيش
جاي دل خالي نمايد بهر پيکان شما

پاک بينان از خم دام عقوبت ايمن اند
در نظر بازي نميگيرد عسس آئينه را

عالم اقبال محو پرده ادبار ماست
صد هما گم کرده در بال مگس آئينه را

غفلت کم فرصتي ميدان لاف کس مباد
در صف آتش علم دار است برگ کاه ما

در جهان بيخبر شرم از که بايد داشتن
ديده بينا ندارد هيچکس عريان برا

دعوي فضل و هنر خواريست در ابناي دهر
آبرو ميخواهي اينجا اندکي نادان برا

عالمي در امتحانگاه هوس تگ ميزند
گرنه ئي قانع تو هم بيتاب اين و آن برا

هر کس اينجا قسمتش در خورد استعداد اوست
قابل صد نعمتي از پرده چون دندان برا

در خور رزق مقدر زنده ايم
ريشه اين دانه دارد دام ما

فقر ما را شهره آفاق کرد
کوس زد در بي نگيني نام ما

غير رم در کاروان برق نيست
يک خط است آغاز تا انجام ما

بينوائي بين که در همرازي درس جنون
سرمه شد بخت سيا هم حلقه زنجير را

در بيابان تحير نم زچشم ما مخواه
بي نياز از اشک ميدان ديده تصوير را

در محبت داغدار کوشش بي حاصلم
برق آه من نمي سوزد مگر تأثير را

پرتو خورشيد جز در خاک نتوان يافتن
يک زمين و آسمان از اصل خود دوريم ما

در تجلي سوختيم و چشم بينش وانشد
سخت پابرجاست جهل ما مگر طوريم ما

بحر در آغوش و موج ما همان محو کنار
کارها با عشق بي پرواست معذوريم ما

رنگها گل کرده ايم اما در آغوش عدم
بيضه طاوس و زير بال عنقائيم ما

گوشه آرام ديگر از کجا يابد کسي
چون نفس در خانه دل هم نمي پائيم ما

در ابروي تو شکن پرورد تغافل چند
مقام فتنه مکن گوشه فراغ مرا

فسردگي مطلب از دلم که در ايجاد
به تيغ شعله بريدند ناف داغ مرا

نيازو ناز با هم بسکه يگرنگند در گلشن
زبوي غنچه نتوان فرق کرد آواز بلبل را

گر بميدان رياضت کهربا دعوي کند
کاه گيرد در دهن از شرم رنگ زرد ما