ديوان بيدل دهلوي

همچو آئينه هزارت چشم حيران روبرو
همچو کاکل يک جهان جمع پريشان در قفا

رنگ خالت سرمه در چشم تماشا ميکشد
گرد خطت ميدهد آئينه دل را جلا

بسته بر بال اسيرت نامه پرواز ناز
خفته در خون شهيدت جوش گلزار بقا

لعل خاموشت گر از موج تبسم دم زند
غنچه سازد در چمن پيراهن از خجلت قبا

عمرها شد در هوايت بال عجزي ميزند
تا کجا پرواز گيرد (بيدل) از دست دعا

در ياد تو هوئي زد و بر ساغر دل ريخت
درد نفس سوخته سر جوش فغانها

صيد دو جهان از عدل در پنجه اقبالست
پرواز نمي خواهد شاهين ترازوها

در تبسم کم نشد زهر عتاب از نرگست
کي بشور پسته ريزد تلخي از بادامها

آتشم از بيم افسردن همان در سنگ ماند
رهزن آغاز من شد کلفت انجامها

صيد محرومي چو من در مرغزار دهر نيست
ميرمد از وحشتم چون موج دريا دامها

اي زشوخيهاي حسنت محو پيچ و تاب ها
حيرت اندر آئينه چون موج در گردابها

فکر صيد عشرت از قد دو تا جهلست جهل
موج چون ماهي نيفتد در خم قلابها

گرد غفلت جوش زد چندانکه وا کرديم چشم
همچو مخمل بود در بيداري ما خوابها

مدعا بر باد رفت از آمد و رفت نفس
نغمه گم شد در غبار وحشت مضرابها

عاقبت در زلف خوبان جاي آرايش نماند
تخته گرديد از هجوم دل دکان شانه ها

چشم آهو حلقه گرداب بحر حيرت است
در تماشاي رم وحشي غزالان شما

بيش ازين نتوان بابروي تغافل ساختن
شيشه دل خاک شد در طاق نسيان شما

عالمي در حسرت وضع عبارت مرده است
معني ما کيست تا فهمد زديوان شما

نيست در بهار جهان فرصت شگفتگيت
هم زمرغزار عدم چون سحر دميده بيا

در کنه تو آگاهي و غفلت همه معذور
دريا زميان غافل و ساحل زکرانها

از شوق تمناي تو در سينه صحرا
همچون دل بيتاب طپان ريگ روانها

در خرقه نياز گدايان درگهت
نازد بشوخي پر طاوس پينه ها

اين ديده فريبيها از غير چه امکان است
بوي تو جنون کار است در رنگ گلستانها

در انجمن توفيق پر بي اثر افتاديم
تر رفت سرشک آخر از خشکي مژگانها

نامحرمي خويشت سدره آزاديست
چشمي بگشا بشکن قفل در زندان ها