ديوان بيدل دهلوي

سرنوشتم نتوان خواند مگر در تسليم
توأم جبهه خود ساخته ام زانو را

(بيدل) اين عرصه تماشاکده الفت نيست
سبز کرد است در و دشت رم آهو را

خيال جذبه افتادگان دشت سودايت
برنگ جاده دارد در کمند عجز منزل را

اگر مردي در تسليم زن راه طلب مگشا
زهر مو احتياجت گر کند فرياد لب مگشا

زشوخيهاي جرم خويش ميترسم که در محشر
شکست دل بحرف آرد زبان بيگناهان را

(بيدل) چه بلائي که زطوفان خروشت
در راه طلب پي نتوان يافت اثر را

در کارگاه حکم تو بهر گداز سنگ
آتش برون دهد نفس آبگينه ها

(بيدل) بخاکساري خود ناز مي کند
اي در غبار دل زخيالت دفينه ها

از حسرت گلزار تماشاي تو آبست
چون شبنم گل آينه در آينه دانها

از مرحمت عام تو در کوي اجابت
گم گشته اثرها بتگ و پوي فغانها

در چار سوي دهر گذر کرد خيالت
لبريز شد از حيرت آئينه دکانها

در پرده دل غير خيالت نتوان يافت
جولانکده پرتو ماه اند کتانها

در ديده (بيدل) نبود يک دل پرخون
بيداغ هواي تو درين لاله ستانها

کج سرشتانرا کشاکش دستگاه آبروست
موج در بحر کمان مي خيزد از قلاب ها

اي بهار جلوه بس کن کز خجالت بارها
در عرق شستند خوبان رنگ از رخسارها

در گلستانيکه (بيدل) نو بر تسليم کرد
سايه هم يکپايه برتر بود از ديوارها

ميکشد خميازه صبح انتظار آفتاب
در خمارآباد مخموران قدح پيما بيا

خلوت انديشه حيرت خانه ديدار تست
اي کليد دل در اميد ما بگشا بيا

از هجوم اشک بر مژگان گهرها چيده ايم
در تمناي نثار لعل خندان شما

کي بود يارب که در بزم تبسمهاي ناز
چشم زخمم سرمه گيرد از نمکدان شما

يکسر مو خالي از پرواز شوخي نيست حسن
صد نگه خوابيده در تحريک مژگان شما

(بيدل) آشفته ما بوي جمعيت نبرد
تابکي در حلقه زلف پريشان شما

عمريست که در عالم سوداي محبت
از ناله من نرخ بلند است الم را

تا چند زني بال هوس در طلب عيش
هشدار که از کف ندهي دامن غم را

يک معني فرديم که در وهم نگنجد
هرگه بتأمل نگري صورت هم را