ديوان باباطاهر

بعالم کس مبادا چون من آئين
مو آئين کس مبو در دين و آئين

کريمان دست در خوان کريمي
که بر خوانش نظر دارند کريمان

ز شرم روي ته مو در حجابم
ندانم عرض حالم واته کردن

داره در موسم گل جوش سودا
چه پروايي کره اينجا دل مو

مو را اي دلبر مو با ته کاره
وگرنه در جهان بسيار ياره

ز آه مو فلک آخر خدرکه
اثر در ناله ي سوته دلانه

دل مو سوته و مهر ته آذر
نبي ناسوته آذر در نگيره

مو را نه فکر سودايي نه سودي
نه در دل فکر بهبودي نه بودي

اگر درد دلم واجم به کوهان
دگر در کوهساران گل نرويي

تني که نيست ثابت در ره عشق
ذره ذره به آتش سوتن اولي

من دل سوته را لايق ندوني
که در ديوان عشاقت بخوني

در اشکم بدامان ريته اولي
خون دلم ز چشمان ريته اولي

فلک اندر دل مسکين مو نه
ازين غم هرچه در انبانه ديري

هر آن کالوند دامان مو نشاني
دامان از هر دو عالم در کشاني

ديوان بيدل دهلوي

خوشا بزم وفا کز خجلت اظهار نوميدي
شرر در سنگ دارد پرفشانيهاي آه آنجا

بسعي غير مشکل بود زاشوب دوئي رستن
سري در جيب خود دزديدم و بردم پناه آنجا

بکنعان هوس گردي ندارد يوسف مطلب
مگر در خود فرورفتن کند ايجاد، چاه آنجا

در ناله خامش نفسان مصلحتي نيست
اي صافي مطلب نفسي زنگ برون آ

در عرصه تعين بي راستي ظفر نيست
هر جا بجلوه آئي با اين علم برون آ

آبيار چمن رنگ، سرابست اينجا
در گل خنده تصوير گلاب است اينجا

قد خم گشته نشان ميدهد از وحشت عمر
بر در خانه از آن حلقه رکابست اينجا

لذت داغ جگر حق فراموشي نيست
قسمي در نمک اشک کبابست اينجا

همه در سعي فنا پيشتر از يکدگريم
با شرر سنگ گر و تاز شتابست اينجا

ما و سراغ مطلب ديگر چه ممکن است
در چشم ما شکست ضعيفي غبار ما

چون اشک شمع در قدم عجز داشتيم
لغزيدني که بر همه اعضا زديم پا