ديوان باباطاهر

واي آن روجي که در قبرم نهند تنگ
ببالينم نهند خشت و گل و سنگ

از آن ترسم من بر گشته دوران
که عمرم در غريبي بر سر آيو

سرم بالين تنم بستر نداره
دلم جز شوق ته در سر نداره

بصورت آفرينم اين گمان بي
که پنهان در تماشاي ته باشد

مو آن محنت کش حسرت نصيبم
که در هر ملک و هر شهري غريبم

ته که روز و شوان در ياد مويي
هزارت عاشق با مو چه کارت

همه شو تا سحر اختر شمارم
که ماه رويت آيو در کنارم

اگر چشمان نکردي ديده باني
چه داند دل که خوبان در کجابي

ته کت مشکين دو گيسو در قفائي
بمو واجي که سرگردان چرائي

خوش آن ساعت که يار از در آيو
شو هجران و روز غم سر آيو

ببادش ميدهم نش ميبرد باد
در آتش مي نهم دودش نمي بو

بهار آيو به صحرا و در و دشت
جواني هم بهاري بود و بگذشت

همه گويند فلاني چند نالي
تو آيي در خيالم چون ننالم

گلش در زير سنبل سايه پرور
نهال قامتش نخلي است نوبر

سحر بلبل زند در گلشن آواز
که گل بي عشق حق پژمرده اولي

هزاران لاله و گل در جهان بي
همه زيبا به چشم ديگران بي

ته دوري از برم دل در برم نيست
هواي ديگري اندر سرم نيست

قضا پيوسته در گوشم بواجه
که اين درد دل تو بي علاجه

شوانم خواب در مرز گلان کرد
گلم واچيد و خوابم را زيان کرد

طبيبم چون بوينه بر موي زار
کره در مون دردم را بناچار

مو که سر در بيابانم شو و روز
سرشک از ديده بارانم شو و روز

همه گر مو برونند واته آيم
ته از در گر بروني برکياشم

مو آن سرگشته خارم در بيابون
که هر بادي وزد پيشش دوانم

از آن دلخسته و سينه فگارم
که گريان در ته سنگ مزارم

گلستان جاي تو اي نازنيننم
مو در گلخن به خاکستر نشينم