ديوان باباطاهر

کفي از خاک کويت در حقيقت
خدا دونه که از ملک جهان به

به کافر مذهبي دل بسته ديرم
که در هر مذهبي ايمان نداره

که جز عشقت خيالي در دلم ني
بدياري ندارم مو سر و کار

بي تو تلواسه ديرم اي نکويار
زهر در کاسه ديرم اي نکويار

يکي را ميدهي صد ناز و نعمت
يکي را نان جو آلوده در خون

مو آن بي طالعم در باغ عالم
که گل کارم بجايش خار روئي

سمن زلفا بري چون لاله ديري
ز نرگس ناز در دنباله ديري

از آن رو سه بمهرم بر نياري
که در سرناز چندين ساله ديري

گهي همچون پلنگ تير خورده
گهي چون شير در زنجير نالم

به سحر ديده در چاه زنخدان
بسي هاروت دل آويته ديري

دلا از دست تنهايي بجانم
ز آه و ناله خود در فغانم

اگر شاهم ببخشد ملک شيراز
همان بهتر که دلبر در برم بي

چو فردا نامه خوانان نامه خوانند
من شرمنده سر در پيش ديرم

ديم آلاله اي در دامن خار
واتم آلاليا کي چينمت بار

محبت آتشي در جانم افروخت
که تا دامان محشر بايدم سوخت

مو آن سرگشته خارم در بيابان
که چون بادي وزد هر سو دوانم

بموگوئي که در کويم نيايي
مو تا کي با رخ زرد آيم و شم

بمو واجن که طاهر چند نالي
چو مرگم در کمينه چون ننالم

شبي کان نازنينم در بر آيو
گذشته عمرم از نو بر سر آيو

همه شو ديده مو تا سحرگاه
بره باشد که يارم از در آيو

دلي چون مو بغم اندوته اي ني
زري چون جان مو در بوته اي ني

بشم يکسر بتازم تا به شيراز
که در هر منزلي صد آشنا بي

قدم دايم زبار غصه خم بي
چو مو خونين دلي در دهر کم بي

غنيمت دان وصال لاله رويان
که گل در لاله زاران هفته اي بي

بي ته سر در بيابانم شو و روز
سرشک از ديده بارانم شو و روز