ديوان باباطاهر

ته که ناخوانده اي علم سماوات
ته که نابرده اي ره در خرابات

بي ته در کنج تنهائي شب و روز
نشينم تا که عمرم بر سر آيو

بيا يک شو منور کن اطاقم
مهل در محنت و درد فراقم

سرشکم گر بود خونين عجب نيست
مو آن نخلم که در خون ريشه ديرم

اگر دلبر بمو دلدار مي بو
چرا در تن مرا نه دل نه جان بي

چرا دايم بخوابي اي دل اي دل
ز غم در اضطرابي اي دل اي دل

شب تار و بيابان پرورک بي
در اين ره روشنايي کمترک بي

چو شو گيرم خيالش را در آغوش
سحر از بسترم بوي گل آيو

عاشق آن به که دايم در بلا بي
ايوب آسا به کرمان مبتلا بي

مو آن بحرم که در ظرف آمدستم
چو نقطه بر سر حرف آمدستم

بهر الفي الف قدي بر آيو
الف قدم که در الف آمدستم

قدم دايم ز بار غصه خم بي
چو مو محنت کشي در دهر کم بي

نه درويش بيکفن در خاک رفته
نه دولتمند برده يک کفن بيش

مژه سازم بدور ديده پرچين
که تا وينم خيالت در نشي يار

برو غافل مچر در کوهساران
هران غافل چرد غافل خورد تير

سرم چون گوي در ميدان بگرده
دلم از عهد و پيمان بر نگرده

از آن ترسم که در آغوشم آيي
گدازد آتشت بر آب شکر

خوشا آنانکه سوداي ته ديرند
که سر پيوسته در پاي ته ديرند

اگر شيري اگر ببري اگر کور
سرانجامت بود جا در ته گور

تنت در خاک باشد سفره گستر
بگردش موش و مار و عقرب و مور

عزيزا ما گرفتار دو درديم
يکي عشق و دگر در دهر فرديم

حرامم بي اگر بي ته نشينم
کشم در پاي گلبن ساغر مل

خدايا خسته و زارم ازين دل
شو و روزان در آزارم ازين دل

خدا دونه که در دنياي فاني
بغير عشق ته کاري ندارم

خدا دونه که در بازار عشقت
بجز جان هيچ کالائي نديرم