ديوان انوري

گر شعر در مراد مي بگشادي
يا کار کسي به شعر نوري دادي

دي در چمن آن زمان که طوفي کردي
با گل گفتم کز آن شرابي خوردي

گر هست بده ورنه در آن بند مباش
انگار که از من اين سخن نشنودي

در کفر گريزم ار تو ايمان گردي
با درد بسازم ار تو درمان گردي

اي دل بنشين به عافيت کو داري
تا باز نيفکني مرا در کاري

ور با همه کس بهر خلافي که رود
در کار شوي دراز کاري داري

در بنده به ديده دگر مي نگري
با اين همه خوش دلم چو درمي نگري

هر روز سپس ترست کارم با تو
در من نه به چشم پيشتر مي نگري

دل سير نگرددت ز بيدادگري
چشم آب نگيردت چو در من نگري

چون چنگ خودم به عمري ار بنوازي
هم در ساعت پرده خواري سازي

در عشق کسي بود بدين بد روزي
واي من مستمند هجران روزي

دي درويشي به راز با همنفسي
مي گفت کريم در جهان مانده کسي

دل ديده پرآب کرد و گفتا که خموش
در خدمت خيل دختر جماشي

کو آنکه ز غم دست به جايي زدمي
يا در طلب وصل تو رايي زدمي

در ملک چنين که وسعتش مي داني
با شعر چنين که روز و شب مي خواني

اين کار نه بر اميد آن مي کردم
باري تو که در ميان کاري داني

اي گل گهر ژاله چو در گوش کني
وز سايه ابر ترک شب پوش کني

گر در همه عمر يک نکويي بکني
صد گونه جفا و زشت خويي بکني

هر روز به نويي اي بت سلسله موي
جاي دگري به دوستي در تک و پوي

ديوان باباطاهر

دلا در عشق تو صد دفترستم
که صد دفتر ز کونين ازبرستم

درين آلاله در کويش چو گلخن
بداغ دل چو سوزان اخگرستم

فراق لاله رويان سوته ديلم
وز ايشان در رگ جان نشترستم

رخش تا کرده در دل جلوه از مهر
بخوبي آفتاب خاورستم

بهر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روي زيباي ته وينم

بسوجم تا بسوجانم دلت را
در آذر چوب تر تنها نسوجه