ديوان انوري

حقوقي که در گردنت هست واجب
به گوش دلت چون فرو مي نخواني

در چنين دولت و من يکتن قانع به کفاف
بيم آنست که آبم ببرد بي ناني

حجت حقي و مدروس ز تو باطل شد
ازحدالديني و در دهر نداري ثاني

پيش خاصان مطلب نام ز حکمت چندين
چون خسان در طلب جامه و بند ناني

زاب حکمت چو همي با ملکان ننشيني
آتش حرص چرا در دل و جان بنشاني

نفس را باز کن از شهوت نفساني خوي
تا دمت در همه احوال بود روحاني

از پس آنکه به يک مهر دو الف ملکي
داشت در بلخ ملکشاه به تو ارزاني

اي به دانايي معروف چرا مي گويي
در ثنايي که فرستادي از ناداني

نعمت آنراست زيادت که همه شکر کند
تو نه اي از در نعمت که همه کفراني

صفت کفر به شعر تو در افزود چنانک
بق بق از فاضلي و طنطنه از خاقاني

گر به فرمان سخني گفتم مازار از من
زانکه کفرست در اين حضرت نافرماني

هان تا به خيال بد چو دونان
در حال حيوة اين جهاني

گر جانت به علم در ترقي است
آنک تو و ملک جاوداني

ز مطرب غزل آرزو در نخواهم
نگويم فلاني دگر يا هماني

زهي نفاذ تو در سر کارهاي ممالک
گرفته نسبت اسرار حکمهاي الهي

در کف خشم و شهوت و خور و خواب
اين چنين عاجز و زبون که تويي

باد رنگين بدل عمر که در خانه نهند
بوي آن مي برم الحق تو همانا اويي

بي من چو شراب ناب گيري در دست
شرمت بادا وليک نوشت بادا

با دل همه روزم اين سؤالست و جواب
کاخر شبي آن روز ببينم در خواب

آن شد که به نزديک من اي در خوشاب
دشنام ترا طال بقا بود جواب

در دور زمانه يادگاري نگذاشت
بهتر ز تو گوهري علي بوطالب

در کوي تو هيچ کار من ناشده راست
ايام به کين خواستن من برخاست

در وصل تو عزم دل من روز نخست
آن بود که عمر با تو بگذارم چست

آتش به سفال برنهادي ز نخست
پس با خاکم به در برون رفتي چست

جانا به تن شکسته و عزم درست
عمريست که دل در طلب صحبت تست