ديوان انوري

در حجر گک نصير خباز
بوديم چه خاصه و چه عامه

بر دست چپم يگانه اي بود
در کسوت جبه و عمامه

وز بهر شراب لعل در پيش
سيب و به و نقل خسروانه

ساقي و شراب و شاهد خوب
شمعي دو نهاده در ميانه

ز هر نوعي سخن گفتست پنهان
غرض را درج کرده در ميانه

چو در سالي مرا ده روز افزون
نباشد نوبت از گشت زمانه

دو روزک نيز در صحن چمن آي
بگو تا مطرب آرند و چغانه

چون من بهر تو آيم خوب نبود
من اندر باغ و تو در تاب خانه

اي جهان را دفين به دست تو در
چون معادن هزار سرمايه

آز در آب و گل آدم نيامد تا نديد
غايت سيري خوش اندر عطاي عام تو

مکث محسن در جهان بسيار باشد لاجرم
بالغ او طفل تست و پخته او خام تو

سنگ زيرين او هميشه روان
گو در او آب و باد هيچ مرو

ناو او از درون و او معکوس
دلو او از برون و او در گو

بودند در قديم اميران و شاعران
واکنون شدت مسلم بر شاعران شهي

آن جنت نعيم اگر در جهان بود
ممکن ظهور جنت ماوي، فتلک هي

تا فلک در پي تحصيل کمال
دايم از شوق بود ناپرواي

طبل بدخواه تو در زير گليم
وز غم حادثه نالنده چو ناي

به کرم بر زمين من بخرام
به قدم در نهاد من بفزاي

منزل ار در خور قدوم تو نيست
چه شود ساعتي به فضل به پاي

سرخس از جور بي آبي و آبي
دريغا روي دارد در خرابي

هرکه بر درگاه و اندر مجلس تست از خدم
در صلاح کار تست الا صلاح صالحي

ز غم جاودان باد در خواب خصمت
تو از بخت بيدار اندي که شادي

دو هفته است تا خدمتي در عيادت
مزين به چندين هزار اوستادي

نشايد فراموش کردن کسي را
که در هر دعا و ثنايش به يادي

چه گر در دعا قافيه دال گردد
چو لفظ مبادي مثل يا منادي