167906 مورد در 0.24 ثانیه یافت شد.
ديوان عطار
پرده عصمت که پود و تار ندارد
از در آنکس که پرده دار ندارد
از پي آن بار بار بار ندارد
مي سوزم و کس خبر ندارد
بيند که هزار در ندارد
منديش که ره دگر ندارد
از ذره شدن خبر ندارد
که رهرو راه را آسان ندارد
که دل بي درد عشقش جان ندارد
که دور است اين ره و پايان ندارد
که در هر قطره صد طوفان ندارد
خطي سرسبز در ديوان ندارد
دين نود ساله را از کف ديندار برد
پاي طبيعت ببست دست به اسرار برد
پيشه وري شد چنانک رونق عطار برد
از بد و نيک برکنارم برد
بار ديگر به کوي يارم برد
باز در بند انتظارم برد
در حال خرش شد و رسن برد
بي ياد لب تو در دهن برد
گوي از کوکبه ايمان برد
آن بود جان که ز تو جانان برد
آنچه که مي جست ز تو آن نبرد
گوييا بر لب عطار شکر مي گذرد
گر به پيش قد آن سرو خرامان بگذرد
کز تف او آتش از بالاي کيوان بگذرد
هر که آب حيات تو طلب کرد
بي خود شد و مدتي طرب کرد
دل ز مستي بيخودي بسيار کرد
دل در آن شورش هواي يار کرد
بر سر جمع مغان ايثار کرد
در ميان بيخودي ديدار کرد
وز بلندي دست در اسرار کرد
کافريش عشق تو تعبير کرد
کوکبه زلف تو تأثثير کرد
تا جگر سوخته توفير کرد
در ره عشق تو چه تقصير کرد
دانه جان در سر تشوير کرد
در هر قدم هزار حقيقت مجاز کرد
که غم عشق بي نشانم کرد
آه کين کار چون توانم کرد
قصد آن تنگ شکر خواهيم کرد
کار با تو سر به سر خواهيم کرد
ما ز جان خود سپر خواهيم کرد
گر همه عالم سفر خواهيم کرد
هرچه از ما خير و شر خواهيم کرد
ذکر دايم را ز بر خواهيم کرد
روز آخر جان فشان خواهيم کرد
ما دو عالم در ميان خواهيم کرد
ما کنون در يک زمان خواهيم کرد